‘Η αλλιώς «ίσα ρε μεγάλε ψαρά» ή καλύτερα «το ψάρεμα δεν είναι θετική επιστήμη κι ούτε έχει κανόνες κι αξιώματα».
Ο λόγος γίνεται για το προηγούμενο ψάρεμά μου, στην Μηχανιώνα της Θεσσαλονίκης, το πρώτο μετά από πολλούς μήνες. Την προηγούμενη Πέμπτη στις 3 του μηνός και πρό σχηματισμού κυβερνήσεως τραβεστί, φόρτωσα ένα μεγάλο πορτ-μπαγάζ καλάμια, έδωσα ένα 50άρικο στον δολωματά και κατέβηκα στο μόλο σχεδόν βέβαιος ότι θα φέρω πίσω πέντε έξι ψαράκια. Η σιγουριά μου βασιζότανε στο ότι το λιμάνι της Μηχανιώνας το ξέρω κάβο – κάβο, το φεγγάρι ήταν καλό και φωτεινό και ο καιρός αίθριος και κάλμα. Με αυτές τις συνθήκες, κάποιους περασμένους Νοέμβριους, διάλεγα για να πάω σπίτι το πολύ έξι από τα ψάρια που έπιανα και δεν υπήρχε περίπτωση να πάρω μαζί μου ψάρι, τσιπούρα ή λαβράκι, κάτω από μισό κιλό.
Αυτή τη φορά ζήλεψα τις δυό λίγδες που έβγαλε ο διπλανός μου το βράδυ και έμενα άψαρος από το απόγευμα της Πέμπτης μέχρι το μεσημέρι της Παρασκευής οπόταν και κατάφερα επιτέλους να πιάσω τα ψαράκια της φωτό και να μην γυρίσω άψαρος και με ηθικό καταρρακωμένο. Ηθικόν δίδαγμα : «Το ψάρεμα δεν είναι θετική επιστήμη κι ούτε έχει κανόνες κι αξιώματα».
Για τη ιστορία, οι διπλανοί μου είπαν ότι ψάρια είχε την προηγούμενη μέρα και τρώγανε καλύτερα αργά το βράδυ. Η τσιπούρα πιάστηκε με φαραώ στο πάνω αγκίστρι αρματωσιάς με swivel knot και το μπαρμπουνάκι με μαύρο στο κάτω αγκίστρι. 