Οι μουρμούρες της κατάντιας

Κοκό…. αυτό πια είναι κατάντια.

Έτσι αναφώνησε ο Αραμίκος άμα με είδε να ψαρεύω χθες, καθιστός, μπροστά απ’ το σπίτι μου, μ’ ένα μικρό καλαμάκι στο χέρι.

Είχε κατά νου τα ψαρέματα που κάναμε με casting εξοπλισμό και τό ‘λεγε. Τότε που και ‘γω και οι ψαρότοποι του Θερμαϊκού με τα μεγάλα λαβράκια και τις παχιές τσιπούρες ήμασταν σε καλύτερη κατάσταση. Ο κόσμος όμως έχει προχωρήσει παραπέρα, όπως λέει κι ο Ρόλαντ,  κι εγώ δεν ντρέπομαι καθόλου να κάνω που και πού ένα εύκολο ψάρεμα με ανορθόδοξο εξοπλισμό.

Αφού λοιπόν με τις γκουμούτσες του surf δεν έπιασα τίποτε με τον τελευταίο χειμωνιάτικο νοτιά πήρα ένα ελαφρύ jig καλάμι στο χέρι κι έκατσα στην αμμουδιά για μουρμούρες.

Η τεχνική είναι όντως ανορθόδοξη αφού αντί για εγγλέζικο ή bolognese εξοπλισμό χρησιμοποιώ ένα δίσπαστο καλάμι με μήκους δυόμισι μέτρα και  action 2 – 15 γρ. που φτιάχτηκε για ελαφρύ jigging με γρήγορη δράση κορυφής για να δίνει κίνηση στα jigs.

Παρόλα αυτά το χρησιμοποιώ πολλές φορές για να ψαρέψω απίκο σχεδόν στο μώλο τις Ιερισσού τους μεγάλους σπάρους και στον παλιό μώλο της Νικήτης τις παχιές μουρμούρες.

Η αρματωσιά απλή, μολυβάκι φακής ένα γραμμάριο (τρία από την αμμουδιά), μάνα 18άρα, παράμαλο 16 – 14 και μικρό αγκίστρι ανάλογο του δολώματος. Τριχιά η μαύρο σε μικρές ποσότητες για δόλωμα ή καθαρισμένη γαρίδα για τους μεγάλους σπάρους.

Το αποτέλεσμα τις συγκεκριμένης, βραδινής, τρίωρης «κατάντιας» ήταν τρεις μουρμούρες, 800 γραμμάρια σύνολο.

Τα κατάφερα να μην σκοτώσω παρά μόνο δύο από τα πολλά μικρά ψαράκια που πιάνονται πάντα από την αμμουδιά αλλά δεν τα κατάφερα να κρατήσω ένα ωραίο ψάρι που παρόλη την ελαστικότητα του καλαμιού έκοψε το ταλαιπωρημένο μου παράμαλλο.      

Τα Διπλάρια

Όντας στο κρεβάτι του πόνου τις τελευταίες εβδομάδες μόνο να ονειρεύομαι μπορώ τα ψαρέματα. Κοιτάζω τη θάλασσα από το παράθυρό μου κι αναπολώ περασμένα μεγαλεία.

Το δε τελευταίο μου ψάρεμα με τον φίλο Νίκο στον Ποταμό ήταν μια μεγάλη κι απόλυτη παπάρα.

Συνεπώς κι αφού από φρέσκα ψαρέματα δεν έχω υλικό, θα γράψω κάτι τεχνικό για να μου περάσει το μεράκι. 

Το τελευταίο σχόλιο του Θεοφάνη στο Κόμπος 3πλού αγκιστριού για εγγλέζικο μού ‘δωσε την ιδέα να συγκεντρώσω σε ένα μέρος όλα τα διπλάρια που συνήθως χρησιμοποιώ από την ακτή.

Οι μονάγκιστρες αρματωσιές μπορεί να είναι πιο διακριτικές και σίγουρα καταλληλότερες για τα μεγαλύτερα ψάρια αλλά για τα «φυσιολογικά» ψάρια της ακτής τα διπλάρια είναι πιο αποτελεσματικά.  Στα δικά μου ψαρέματα, μουρμούρες, τσιπούρες, λαβράκια και τα συναφή, αγκιστρώνονται ευκολότερα σε αρματωσιά με δύο ή και τρία αγκίστρια από ότι σε μονάγκιστρα. Αρκεί να μην έχει πολλά σκαλώματα από σαβούρα ο τόπος.

Στις φυκιάδες είναι απείρως καλύτερα επειδή κρατούν τα αγκίστρια μακριά από τα φύκια. Στα βραχοτόπια είναι πολύ πιθανόν τα πάνω αγκίστρια να προσελκύσουν κακαρέλους και σκαθάρια και σπανιότερα σαργούς. Στις αμμούδες είναι πιο προκλητικές αρματωσιές για μουρμούρες.

Σαν αυτή την αρματωσιά με συρόμενο διπλάρι. Με τριχιά πάνω – κάτω είναι η καλύτερή μου για κοντινά πετάματα το βράδυ με κάλμα και φεγγάρι από αμμουδερή ακτή. Αν τύχει και ξημερώσω στον Ποταμό αλλάζω το πάνω αγκίστρι από λεπτό και μακρύλαιμο με τριχιά σε στραβό παπαγαλέ με τσουτσούνι, ειδάλλως χάνω τις πρωινές τσιπούρες.

Το πάνω αγκίστρι μπορεί να δεθεί με πολλούς τρόπους και με διάφορα εξαρτήματα αλλά το δένω συνήθως με αυτό τον απλό κόμπο που φαίνεται στο πλάι του σχεδίου. Φροντίζω μόνο όταν τραβώ να σφίξει να είναι ακριβώς ίδιες οι σπείρες μάνας και παράμαλλου και το αγκίστρι να βλέπει προς τα πάνω.  

Όταν τα ψάρια είναι πιο ανοιχτά και έχει μεικτό βυθό χρειάζομαι αρματωσιά ικανή για

μακρινά πετάγματα και με τα αγκίστρια επάνω. Τότε δένω συνήθως διπλάρια με cascade στριφτάρια.  

Το κλίπ κάτω είναι απαραίτητο και καλύτερα να είναι IMP. Όσο μακρύτερο είναι το πάνω παράμαλλο τόσο πιο κοντά στο βυθό ψαρεύει αλλά αν είμαι στον Ξηροπόταμο τα ξημερώματα το κάνω κοντό. Κυκλοφορούν μεγάλα κοκάλια, λούτσοι και σπανιότερα μικροί κυνηγοί. Κάνω πολύ κέφι μόλις πέφτει η αρματωσιά στο νερό να φεύγει λες και ψαρεύω ζαργάνες με φελλό!!  

Στην περίπτωση που τα ψάρια είναι στ’ ανοιχτά και δεν έχει σκαλώματα, σε ομαλό αμμώδη βυθό δηλαδή, προτιμώ να δένω διπλάρια με ένα πάνω κι ένα κάτω αγκίστρι, με cascade στριφτάρια πάλι και IMP για να μπορώ να τα ρίχνω όσο μακρύτερα γίνεται. Οι ογδόντα πόντοι του κάτω παράμαλλου που δείχνει το σχήμα μπορεί να γίνουν και ένα μέτρο κι αν χρειαστεί και παραπάνω. Στη φωτογραφία το κάτω παράμαλλο είναι ένα κι εξήντα.

Ο κυρίως λόγος που δένω τόσο μακριά παράμαλλα σε αυτήν την αρματωσιά είναι επειδή όταν έχει κάλμα την ξεσέρνω για μερικά μέτρα κάθε λίγο. Χρησιμοποιώντας ένα κατάλληλο μολύβι καθώς η αρματωσιά κάνει θόρυβο και σηκώνει λίγη άμμο προσελκύει ταχύτερα τα ψάρια που είναι διάσπαρτα στον αμμώδη βυθό. Στην φωτογραφία το πάνω αγκίστρι δεν είναι δεμένο με crimp κι έχει ξεσύρει. Δεν μας πειράζει αυτό. Αντιθέτως, αν φάει μεγαλούτσικο ψάρι ίσως να είναι καλύτερα.  

Ακόμη καλύτερα είναι όταν έχει τρία αγκίστρια αυτή η αρματωσιά. Θέλει το χρόνο της για να δεθεί αλλά όταν δεν τρώνε καλά τα ψάρια και είμαστε σε αμμώδη βυθό τα τρία δολώματα είναι πιο ευδιάκριτα και πιο «ορεκτικά» από τα δύο, ιδίως όταν ξεσέρνουμε σιγά – σιγά την αρματωσιά μας.

 

Για να μην λέει ο φίλος μου ο Λάκης ότι δεν γράφω τίποτε για τις πατέντες μου με τα wishbone ορίστε δύο από αυτές. Η μια για τις φυκιάδες, λίγο τροχαλία λίγο wishbone, και η άλλη για το εγγλέζικο με τον τριπλό κόμπο. Αυτή για τις φυκιάδες επινοήθηκε για το σκάφος αλλά δουλεύει και στο casting αρκεί το μολύβι να είναι όμπρα η να έχει risers.

Last but not least, όπως λένε και στο χωριό μου, the flappers. Τα λένε και patter noster αλλά τα ξέρω από παιδί ως διπλάρια. Με τα αγκίστρια πάντα από το βαρίδι και πάνω δουλεύουν σε όλους τους βυθούς και με κάθε καιρό. Τα δένω με πολλούς διαφορετικούς κόμπους κι εξαρτήματα αλλά συνήθως με τους τρόπους του σχήματος. Αριστερά ένα απλό διπλάρι για ομαλούς βυθούς και μακρινά πετάγματα και δεξιά ένα για τα μέρη με σκαλώματα και βράχια. Ο μαλαγρωτής προαιρετικός η όμπρα (temolino, χορευτής) μάλλον υποχρεωτική.     

  

Λαβράκια στα τυφλά

Πήγε λέει η αλεπού στο παζάρι κι ήτανε ημέρα Σάββατο. Πήγα και ‘γώ την περασμένη Παρασκευή, μετά από πέντε μήνες χωρίς ψάρεμα για βραδινό από την ακτή και δεν πήρα φακό…..

Κι ούτε φεγγάρι είχε, ούτε και κανένας άλλος συνάδελφος αψήφησε τον νοτιά. Μόνος σ΄ όλη την παραλία του Ποταμού, μέσ’ την μαυρίλα, με μόνο φως αυτό της καμπίνας του αυτοκινήτου που μόνο μέσ’ την θάλασσα δεν το κατέβασα το καημένο για να βλέπω τουλάχιστον να δολώνω.  

Ας είναι όμως. Είχε και την πλάκα του το πράμα. Να τρέχω πανικόβλητος μεσ’ την μαυρίλα με κόντρα νοτιά δεν το ‘χα ξαναπάθει. Άσε που έφερνα τα ψάρια στα τυφλά ανάμεσα από τα φύκια και τα κύματα που σκάζανε με δύναμη στην παραλία. Κι άμμα ένα λαβράκι δυό κιλά αποφασίσει να κινηθεί παράλληλα με το τελευταίο κύμα και χτυπιέται για να ξαγκιστρωθεί, άντε να το κουμαντάρεις χωρίς να ξεχωρίζεις την πετονιά σου.

Ευτυχώς που το μέρος το ξέρω καλά και πήγα αρκετά νωρίς. Πρόλαβα να στήσω και να αρματώσω τα καλάμια με την άνεσή μου κι έκανα, ως είθιστε, και τρεις παραπάνω  αρματωσιές. Μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει χτύπησε το πρώτο ψάρι και τότε αντιλήφθηκα ότι δεν είχα φακό μαζί μου. Με πιάσανε τα γέλια, κατέβασα το αυτοκίνητο δυό μέτρα πρίν το νερό και συνέχισα ακάθεκτος για τις επόμενες δύο ώρες.    

Επί του τεχνικού μέρους, το ψάρεμα είχε τα τυπικά χαρακτηριστικά του ψαρέματος της ακτής. Πρωταρχικό ρόλο έπαιξαν ο καιρός και ο τόπος. Ο δυνατός νοτιάς ανακάτευε τη θάλασσα προκαλώντας την έντονη κινητικότητα των ψαριών που κυνηγούσαν άφοβα μέσα στα κύματα. Ψάρευα με τηλεσκοπικά surf καλάμια – ό αέρας δεν ήταν και τόσο δυνατός ώστε να χρειάζονται δίσπαστα – εμπρός από ένα νταλιάνι, με ρίψεις σε όλο το μήκος της θάλασσας στην αρχή και συγκεντρωμένες στο πρώτο κύμα στη συνέχεια. Με δύο – τρείς ακροβάτες δολωμένους σε Mustad 1144 νούμερο 2/0 στόχευα το πρώτο (το μακρινότερο) παράλληλο με την ακτή κανάλι που δημιουργείται από τα κύματα, εκεί που κινούνται τα λαβράκια αναζητώντας ότι ξεθάβεται από το βυθό. Το τελευταίο κανάλι, το κοντινότερο στην ακτή, που μπορεί να μην είναι μακρύτερα από 20 μέτρα, είναι συνήθως βαθύτερο και κρατάει περισσότερα ψάρια αλλά σε ‘κείνο τον τόπο είναι γεμάτο με φύκια που φέρνει ο νοτιάς με συνέπεια τα δολώματα να καλύπτονται γρήγορα απ’ τη μαλαστούπα και να μην ψαρεύουν σωστά.        

Με ρίψεις στο πρώτο κύμα, αρματωσιές απλές και δυνατές, διπλάρι με swivel knot και περαστό μονάγκιστρο, βαριά μολύβια που δεν ξεσέρνουν, κοντά παράμαλλα και πολλά σκουλήκια δολωμένα σε μεγάλο αγκίστρι κουλουριαστά και με τις ουρές να παίζουν, το αποτέλεσμα της «τυφλής» βραδιάς ήταν πέντε λαβράκια, επτά κιλά σύνολο.

Μια τσιπούρα κι ένα μπαρμπούνι.

‘Η αλλιώς «ίσα ρε μεγάλε ψαρά» ή καλύτερα «το ψάρεμα δεν είναι θετική επιστήμη κι ούτε έχει κανόνες κι αξιώματα».

Ο λόγος γίνεται για το προηγούμενο ψάρεμά μου, στην Μηχανιώνα της Θεσσαλονίκης, το πρώτο μετά από πολλούς μήνες. Την προηγούμενη Πέμπτη στις 3 του μηνός και πρό σχηματισμού κυβερνήσεως τραβεστί, φόρτωσα ένα μεγάλο πορτ-μπαγάζ καλάμια, έδωσα ένα 50άρικο στον δολωματά και κατέβηκα στο μόλο σχεδόν βέβαιος ότι θα φέρω πίσω πέντε έξι ψαράκια. Η σιγουριά μου βασιζότανε στο ότι το λιμάνι της Μηχανιώνας το ξέρω κάβο – κάβο, το φεγγάρι ήταν καλό και φωτεινό και ο καιρός αίθριος και κάλμα. Με αυτές τις συνθήκες, κάποιους περασμένους Νοέμβριους, διάλεγα για να πάω σπίτι το πολύ έξι από τα ψάρια που έπιανα και δεν υπήρχε περίπτωση να πάρω μαζί μου ψάρι, τσιπούρα ή λαβράκι, κάτω από μισό κιλό.

Αυτή τη φορά ζήλεψα τις δυό λίγδες που έβγαλε ο διπλανός μου το βράδυ και έμενα άψαρος από το απόγευμα της Πέμπτης μέχρι το μεσημέρι της Παρασκευής οπόταν και κατάφερα επιτέλους να πιάσω τα ψαράκια της φωτό και να μην γυρίσω άψαρος και με ηθικό καταρρακωμένο. Ηθικόν δίδαγμα : «Το ψάρεμα δεν είναι θετική επιστήμη κι ούτε έχει κανόνες κι αξιώματα».

Για τη  ιστορία, οι διπλανοί μου είπαν ότι ψάρια είχε την προηγούμενη μέρα και τρώγανε καλύτερα αργά το βράδυ. Η τσιπούρα πιάστηκε με φαραώ στο πάνω αγκίστρι αρματωσιάς με swivel knot και το μπαρμπουνάκι με μαύρο στο κάτω αγκίστρι.

Δόλωμα Τριχιά

Με δόλωμα τριχιά (αμμοσκούληκο) αγκιστρώνουμε σχεδόν όλα τα ψάρια της ακτής. Όχι μόνο μουρμούρες αλλά και τσιπούρες, χιόνες, σπάρους, κακαρέλους, ακόμη και σαργούς και παντελήδες. Στα καλά τα χρόνια έσκαβες λίγο στην άμμο, στην άκρη της παραλίας της Ρέμβης, κι έβγαζες όσα σκουλήκια σου χρειαζότανε για το ψάρεμά σου. Οι παχιές μουρμούρες περιμένανε 20 μέτρα μακρύτερα. Στα ζαβά τα χρόνια σήμερα, πάς στο δολωματά κι αρκείσε να χρυσοπληρώνεις τριχιές τόσο λεπτές που παλιότερα ούτε που θα τις έβαζες στ’ αγκίστρια σου. Ας είναι όμως. Όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε.

Επειδή λοιπόν οι τριχιές που αγοράζουμε είναι πολύ λεπτές πια, όταν θέλουμε να δελεάσουμε τα μεγαλύτερα ψάρια του τόπου και δολώνουμε ολόκληρη την τριχιά χρειάζεται να προσέξουμε ιδιαίτερα πώς θα δολώσουμε. Ο «εισαγόμενος» τρόπος με την βελόνα είναι μια λύση αλλά το σκουλήκι ταλαιπωρείται και ψοφάει σχεδόν αμέσως. Είμαι της άποψης ότι με το χέρι και με λίγη εμπειρία η τριχιά θα περάσει εξίσου εύκολα στο αγκίστρι και στο παράμαλλο και θα είναι πιο ζωντανή. Αρκεί βεβαίως το αγκίστρι να είναι κατάλληλο και ο κόμπος λεπτός και πολύ καλά ξακρισμένος. 

1. Διπλάρι συρόμενο.    2. Αρματωσιά Up and Over.

Στα δικά μου ψαρέματα χρησιμοποιώ σπάνια βελόνα για να δολώσω ολόκληρη τριχιά. Συνήθως δολώνω σε – απαραίτητα – λεπτά αγκίστρια με μακρύ κορμό ανεβάζοντας το μισό περίπου μήκος του σκουληκιού στο παράμαλλο και το υπόλοιπο το «κουλουριάζω» στο λαιμό του αγκιστριού, αφήνοντας λίγη ουρά να παίζει. Κατάλληλα αγκίστρια για τριχιά έχει πολλά αλλά προτιμώ τα Straight Sank της Owner και τα 32813NPBLM της Mustad σε νούμερα από 3 μέχρι 6. Πολύ καλό είναι και το κλασικό 1144 της Mustad Νο 4 και 5 και τα 2άρια και 3άρια Morigen 413R. Προσέχω να μην τρυπήσω το σκουλήκι από το κεφάλι αλλά λίγο χαμηλότερα για να διατηρηθεί πιο ζωντανό και κινητικό. Δολωμένη έτσι κουλουριαστή, η τριχιά είναι πιο «συμπαγές» δόλωμα, ευνοώντας το κάρφωμα, μένει δε περισσότερη ώρα ζωντανή.  

Εγγλέζικο ή Casting 3

Ψαρότοπων … συνέχεια.

Στον Κάβο Βρασίδα.

Στον Βρασίδα είχα για πρώτη φορά την (φαεινή) ιδέα να ψαρέψω και με casting και με εγγλέζικο ταυτόχρονα. Παλαιότερα ψάρευα μόνο με casting από την νοτιοδυτική άκρη του κάβου και από το πολύ βολικό πλάτωμα που δείχνουν οι χάρτες – παρκάρεις στο πάνω πλάτωμα και έχεις μόνο λίγα μέτρα κατάβασης για να φτάσεις στην ψαρεύτρα. Την πρώτη φορά που δοκίμασα εγγλέζικο σε ‘κείνο το σημείο, οι κακαρέλοι και τα σαργουδάκια που τρώγανε συνεχώς και μεγαλώνανε όσο περνούσε η ώρα, με ενθουσίασαν.

Ακριβώς μπροστά από το πλάτωμα αυτό περνά η ισοβαθής των πέντε μέτρων, είναι πολύ εύκολο να βρεις την αποχή βυθομετρώντας, συγκεντρώνοντας κάμποσα ψαράκια που δεν ψαρεύονται με casting λόγω απόστασης. Με ένα σκληρό εγγλέζικο καλάμι όμως και – επειδή έχει φύκια και βραχάκια – με το αγκίστρι λίγο ψηλότερα από το κανονικό, δολωμένο με μπιγκατίνι ή με κομματάκι φαραώ, παίρνεις ωραία ψάρια όλες τις ώρες. Τα ίδια καλά αποτελέσματα σε ‘κείνη την ψαρεύρτα έχει και το «ελεύθερο».  Δένω, χωρίς παράμαλλο, πάνω στην μάνα ένα μικρό κυκλικό αγκίστρι και – σε ‘κείνο τον τόπο – δολώνω ένα κομμάτι φαραώ και ρίχνω 5 μέτρα μακριά. Χωρίς καθόλου μολύβι και με ανοιχτό το «πικάπ» το αφήνω να πέφτει στο νερό με φυσικότητα. Κλείνω το πικάπ όταν καταλάβω ότι βρήκε πάτο αλλά δεν παίρνω τα μπόσικα  της πετονιάς. Αυτά τα παίρνει το ψαράκι και θεού θέλοντος εγώ παίρνω το ψαράκι. Τις περισσότερες φορές τα πρώτα τσιμπήματα είναι από μικρά ψάρια κι έτσι συνήθως δεν καρφώνω με το πρώτο – έστω και με τον κίνδυνο του βραχώματος – αλλά περιμένω το δυνατότερο τσίμπημα. Εάν έχει κόντρα κύμα και ψαρεύω με ελεύθερο χρησιμοποιώ το πιο σκληρό εγγλέζικο καλάμι που έχω, δένω μεγαλύτερο αγκίστρι και δολώνω μεγάλο κομμάτι φαραώ επειδή υπάρχει περίπτωση να φάνε οι μεγάλοι σαργοί του τόπου.

Αυτά τα μεγαλύτερα ψάρια τα κυνηγώ συνήθως με τα casting εργαλεία που έχω ριγμένα παραμέσα. Ένα καλάμι κοντά, ένα καλάμι μακριά. Ο κάβος Βρασίδας είναι ως επί το πλείστον βραχότοπος κι έτσι για το ψάρεμά του ισχύουν όλα όσα περιγράφονται για το ψάρεμα στα βραχοτόπια. Ο τόπος έχει μπόλικα σκαλώματα κι έτσι θέλει κατάλληλες αρματωσιές και μολύβια risers ή όμπρες (temolino, χορευτές). Τα ψάρια δεν είναι πολλά είναι όμως καλά. Τσιπούρες και μεγάλες τσιπούρες, σαργοί κι ενίοτε ροφόπουλα και στηρόπουλα έχουν φάει στις αρματωσιές μου σε τσουτσούνι ολόκληρο, μεγάλα κομμάτια φαραώ και σαρδέλα φιλέτο. Πριν δέσουμε το ελαστικό νήμα στην σαρδέλα μπορούμε να κρύψουμε ένα κομμάτι φελιζόλ μέσα για να της δώσουμε κάποια θετική πλευστότητα και να προκαλέσουμε περισσότερο τα ψάρια.      

Εγγλέζικο ή Casting 2

Ψαρότοποι στην Χαλκιδική … συνέχεια.

Το λιμάνι της Ιερισσού είναι γνωστό στους περισσότερους Βορειοελλαδίτες ερασιτέχνες. Οι πιο πολλοί το ψαρεύουν για τα γοφάρια και τα λαβράκια του. Εγώ προτιμώ τους «σπάροι τηγανητοί» από το μικρό μόλο και τα μελανούρια και τους κακαρέλους του εγγλέζικου από την αριστερή γωνία του εξωτερικού λιμενοβραχίονα. Αριστερά από εκείνα τα ιδιαίτερα αφιλόξενα βράχια, όπου πάντα δυσκολεύομαι να στήσω το καρεκλάκι του εγγλέζικου, ρίχνω δύο καλάμια με σαρδέλα σε πολυάγκιστρο 30 – 40 μέτρα μακριά. Μπροστά, από την εξωτερική πλευρά πάντα, ψαρεύω το εγγλέζικο. Με μπασμό του εμπορίου, διπλό ή τριπλό αγκίστρι και δόλωμα γαρίδα ή μπιγκατίνι αγκιστρώνω παχιούς κακαρέλους και μελανούρια, ενίοτε και κάποιο σαργουδάκι. Τα πολυάγκιστρα μου δίνουν σκορπιούς, λαβράκια και γοφάρια στον καιρό τους.       

Συνεχίζεται …

Εγγλέζικο ή Casting ?

Είναι ένα δίλλημα κοινό ανάμεσα σε πολλούς συναδέλφους. Το εγγλέζικο και άλλες τεχνικές του coarce fishing έχουν μεγάλη απήχηση στο εξωτερικό, ενώ στην Ελλάδα ολοένα και περισσότεροι ερασιτέχνες αναζητούν τα μυστικά τους. Δικαιολογημένα μάλλον, επειδή αν και το εγγλέζικο υποτίθεται ότι δεν απευθύνεται στα «μεγάλα ψάρια» που μάθαμε όλοι να κυνηγάμε – τρομάρα μας – είναι πολλές οι συγκινήσεις που μπορεί να μας χαρίσει.

Πλέον της αμεσότητας με τα ψάρια και τις συμπεριφορές τους – κάτι που εμένα προσωπικά μου λείπει όταν ψαρεύω με casting και ιδίως με χοντρό καιρό – το να σηκώσεις ένα μελανούρι 300 γραμμάρια με 14άρι παράμαλλο ή ένα μισόκιλο σαργό με 16άρι βάζει σε δοκιμασία κάθε ψαρευτική σου δεινότητα και αυτοπεποίθηση. Εκτός τούτου βρίσκω τα εργαλεία του εγγλέζικου ευχάριστα λεπτά και ελαφριά σε σχέση με τις γκουμούτσες του casting και του surf casting. Στα δικά μου ψαρέματα, μολονότι έχω διαβεί τον Ρουβικώνα πάνοπλος με καλάμια σκληρά σαν ξύλα και μουλινέ τέρατα, προσπαθώ όποτε είναι δυνατόν να ψαρεύω με όσο πιο  λεπτά εργαλεία μπορώ. Όταν ξεκίνησα να ψαρεύω είχα μόνο μια απλή πετονιά στο χέρι, αρματωμένη με ένα «μολυβάκι φακής» κι ένα «αγκιστράκι μύγας». Σήμερα προσπαθώ να ψαρεύω με τα ίδια εργαλεία όποτε μπορώ. Αν μη τι άλλο επειδή πολλές φορές μόνο ανάλογα απλές κι απέριττες αρματωσιές μου δίνουν ψάρια. Κι επειδή από πληθωρικότητα καλά πάω, έχω πάντα κι ένα-δυό καλάμια casting ριγμένα παραμέσα. Συνεπώς στο δίλλημα Εγγλέζικο ή Casting προσωπικά απαντώ και τα δύο. Βεβαίως, όταν λέμε ότι ψαρεύουμε και με εγγλέζικο και με casting στην ουσία ψαρεύουμε κυρίως με εγγλέζικο και τα μεγάλα καλάμια είναι παράμερα και ψαρεύουν μόνα τους.         

Δυστυχώς όμως όχι πάντα και σίγουρα όχι παντού. Ο τόπος θα καθορίσει εάν μπορούμε να ψαρέψουμε – με επιτυχία – ταυτόχρονα και με τις δυο αυτές τεχνικές. Όπως ακριβώς ισχύει σε όλα τα ψαρέματά μας, ο τόπος με τα ψάρια που κρατάει και τις ιδιαιτερότητες της μορφολογίας του είναι ο πιο σημαντικός παράγων που χρειάζεται να λάβουμε υπόψη μας.

Για παράδειγμα, δεν κερδίζει σε μια ομαλή αμμουδερή ακτή να ψαρέψουμε στα κοντά με εγγλέζικο επειδή το πιθανότερο είναι να αγκιστρώνουμε μόνο μικρά ψαράκια ενώ λίγο μακρύτερα μπορεί να πιάσουμε μεγαλύτερα. Επίσης στα λιμάνια με το πλήθος των ειδών που συχνά υπάρχουν δύσκολα θα μπορέσουμε να πιάσουμε ψάρια αν δοκιμάσουμε και τις δύο τεχνικές μαζί. Σε περίπτωση που τα ψάρια τρώνε θα καταντήσουμε τιραλόμες και θα χάσουμε και του εγγλέζικου τα ψάρια και του casting.

Υπάρχουν όμως ορισμένοι τόποι που λόγω της μορφολογίας τους και των ψαριών που κρατάνε είναι κατάλληλοι για ένα ανάλογο «διπρόσωπο» ψάρεμα.

Ψαρότοποι στην Χαλκιδική.

Από τους αγαπημένους μου είναι ο Ξηροπόταμος στην Χαλκιδική. Εκτός από τους ζεστούς μήνες του καλοκαιριού οπόταν μαζεύει τη σάρα και τη μάρα, (ελεύθερους κατασκηνωτές κι άναυτους ερασιτέχνες με κάθε λογής βαρκούλες που ρίχνουν τα παραγάδια τους κυριολεκτικά ο ένας πάνω από τον άλλον), είναι πολύ ήσυχος τόπος και η μορφολογία του βυθού είναι τέτοια που κρατάει καλά ψάρια και ρηχά και βαθιά. 

Το σημάδι μου είναι δεξιά του οικισμού, προς το Δεβελίκι δηλαδή, 650 μέτρα μετά το τελευταίο σπίτι. Ο βυθός κοντά έχει βραχάκια, πλάκες κι άμμο και μακρύτερα διάσπαρτες ποσειδωνίες και αμμόπλακες. Παρκάρουμε πάνω από την παραλία, σ’ ένα βολικό κοίλωμα που κάνει ένα παλιός … ξηροπόταμος στα δεξιά του χωματόδρομου και ψαρεύουμε ακριβώς από κάτω. Μπροστά μας έχει μικρά ξενέρια και διάσπαρτα βραχάκια. Εκεί πέφτει το εγγλέζικο, περίπου στα είκοσι μέτρα από την ακτή. Δεξιά ή αριστερά ρίχνουμε τα μεγάλα καλάμια όσο πιο μακριά μπορούμε. Για το εγγλέζικο μπασμώνουμε με σπασμένα μύδια ή μπασμό του εμπορίου ή και τα δύο μαζί, ανακατεμένα. Δολώνουμε τριχιά ή μπιγκατίνι κι αγκιστρώνουμε μουρμούρες, σαργουδάκια και τσιπούρες. Βράδια Οκτωβρίου, με φεγγάρι και κάλμα, με ολόκληρη τριχιά δολωμένη σε Mustad 32813NPBLM νούμερο 6 ή 8, κάνω τις καλύτερες ψαριές σε ‘κείνο τον τόπο.    

Τα casting εργαλεία μας δεν χρειάζεται να είναι πολύ σκληρά επειδή δεν βγάζει πολύ κύμα σε κείνη τη μεριά ο Ξηροπόταμος. Το σημαντικό είναι να μπορούν να στείλουν τις αρματωσιές μας 120 μέτρα και μακρύτερα από την ακτή, εκεί όπου το βάθος είναι 7 – 8 μέτρα. Αν δεν κάνει 2 – 3 δευτερόλεπτα να πατώσει το βαρίδι έχουμε ρίξει πιο ρηχά από ότι θα θέλαμε. Εάν πέφτουμε σε πυκνές ποσειδωνίες μετακινούμαστε πιο αριστερά.

Με δόλωμα τσουτσούνι ολόκληρο ή σε μεγάλα κομμάτια, φαραώ, σαρδέλα φιλέτο και πορφύρες, τα ψάρια που περιμένουμε είναι τσιπούρες, σαργοί, συναγριδόπουλα και μεγάλες δράκαινες. 

Συνεχίζεται...

Leader 8 knot

Πολύ δυνατός κόμπος, ιδανικός για το δέσιμο του shock leader με τα στριφτάρια ή τα κλίπ.

Με πετονιές διαμέτρου μέχρι Φ 0,48 – 0,50 χιλ. καταφέρνουμε την μέγιστη αντοχή με 6 σπείρες προς τα πάνω και 2 προς τα κάτω. Με πιο χοντρές πετονιές, 4 σπείρες προς τα πάνω αρκούν.

Για πετονιές λεπτότερες από Φ 0,25 χιλ. και ιδίως από strong ή super strong υλικό ο κόμπος αυτός δεν είναι κατάλληλος.

Κόμπος shock leader

Shock leader knot

Κόμπος για shock leader νήμα ή fluorocarbon. Δένεται εύκολα, αλλά διατηρεί σχεδόν στο ακέραιο το όριο θραύσης της μάνας. Προσέχουμε να μην σφίξουμε εντελώς το νήμα πριν φτάσουμε στο βήμα 6, για να γλιστρήσουν ευκολότερα οι δύο κόμποι και να μην πληγωθεί η μάνα.

Δένει εξίσου καλά και δύο πετονιές διαφορετικών διαμέτρων. (Η λεπτότερη πετονιά πάντα στην θέση Α).

Οι ψαρότοποι της ακτής. Οι αμμουδιές.

Ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ‘40 στις ΗΠΑ. Διαδόθηκε και εξελίχθηκε από τους Βρετανούς. Είναι από τους ποιο δημοφιλείς τρόπους ψαρέματος και παρακινεί μια παγκόσμια αγορά με ετήσιο τζίρο εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Στην Ελλάδα το λέμε … beach fishing.

Ο τρόπος.

Το surf fishing ή beach fishing κατά το ευρωπαϊκότερο και το πιο «καθολικό» beach ledgering  είναι οι ποιο κοινοί μέθοδοι ψαρέματος από την παραλία. Δεν είναι οι μοναδικοί τρόποι να ψαρέψει κανείς από την παραλία, κάθε άλλο, αλλά εμείς θα ασχοληθούμε με αυτούς κατ’ αρχήν, επειδή είναι οι πιο διαδεδομένοι.

Ας τους ξεχωρίσουμε όμως γιατί έχουν σημαντικές διαφορές.

Surf fishing κάνουμε όταν έχει κύμα. Ανεμογεννή κύματα που σκάνε με θόρυβο στην ακρογιαλιά ή ακόμα καλύτερα όταν έχει ψηλή ρεστία, (swell).  Με σκληρά καλάμια, μήκους τεσσάρων και περισσότερων μέτρων ρίχνουμε τα χοντρά μας δολώματα, με βαριά και εξειδικευμένα μολύβια που δεν ξεσέρνουν, εκεί που σκάει το μεγαλύτερο κύμα, που δεν είναι απαραίτητα παραπάνω από 80 – 100 μέτρα από την ακτή. Εκεί δημιουργείται το βαθύτερο, παράλληλο με την ακτή, κανάλι και κατά μήκος αυτού του καναλιού γυρνάνε τα ψάρια, μες το χαλασμό, για να κυνηγήσουν. Όχι πάντα και όχι όλα τα ψάρια. Οι μουρμούρες κι οι τσιπούρες αρέσκονται να σκαλίζουν το βυθό με λιγότερη ανακατωσούρα. Αντίθετα, τα λαβράκια κι οι σαργοί κυνηγάνε μέσα στους αφρούς των κυμάτων με ευκολία. 

Καμία σχέση δεν έχει αυτή μας η τακτική με το beach ledgering που είναι πολύ «καθολικότερος» τρόπος ψαρέματος. Beach ledgering κάνουμε όταν δεν έχει κύμα και αέρα με οποιοδήποτε καλάμι casting. Με πιο ελαφρύ εξοπλισμό ρίχνουμε τα δολώματά μας μακριά ή κοντά, ανάλογα με την μορφολογία του βυθού, τα ψάρια που θέλουμε και τις συνήθειες που αυτά τα ψάρια έχουν αποκτήσει τοπικά.

Χρειάζεται να αντιληφθούμε λοιπόν πια τεχνική μας ταιριάζει περισσότερο για να μπορέσουμε να διαλέξουμε σωστά τον εξοπλισμό μας. Βέβαια ο εξοπλισμός δεν κάνει τον καλό ψαρά, ότι και αν λένε οι έμποροι κι οι «ειδήμονες». Όμως ο καλός ψαράς κάνει το ψάρεμά του ευκολότερο και πιο αποδοτικό με τον καλό εξοπλισμό.

Η θέση.

Με ότι εξοπλισμό κι αν ψαρεύουμε θα καρφώνουμε θάλασσα κι όχι ψάρια αν τον στήσουμε όπου να ’ναι. Λέμε πολλές φορές για τα ξενοδοχεία ότι τρία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της επιτυχίας τους : η θέση, η θέση και η θέση τους. Κι αν επί τούτου υπάρχουν ποιοτικά χαρακτηριστικά που μπορούν να διαφοροποιήσουν το μειονέκτημα μιας μέτριας θέσης, στο ψάρεμά μας από τις παραλίες δεν υπάρχει τίποτε που να μπορούμε να κάνουμε αν έχουμε κάτσει σε νέτο μέρος.

Τις περισσότερες φορές η μορφολογία του εδάφους της ακτής συνεχίζεται και μέσα στην θάλασσα. Όταν λοιπόν η ακτή είναι ομαλή και πλατιά αμμουδιά το ίδιο τοπίο θα υπάρχει και στο βυθό. Μια «έρημος» με λίγα διάσπαρτα φυκάκια στα ρηχά και «λιβάδια» ποσειδωνίας στα βαθιά. Σε αυτό το τοπίο η τροφή είναι διάσπαρτη, δυσεύρετη και συνήθως κρυμμένη στην άμμο. Καταφύγιο δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και μέρος για ενέδρα. Αν όμως κάπου ο βυθός κάνει π.χ. πλάκες, ή πέτρες με φύκια και σχισμές εκεί είναι που θα συγκεντρώνονται μικρά και μεγάλα ψάρια. Εκεί είναι το μέρος που έχουν συνηθίσει να κυνηγούν και από εκεί θα τα πιάσουμε με μεγαλύτερη ευκολία.

Αυτά τα σημεία χρειάζεται να βρούμε. Οτιδήποτε αλλάζει την ομοιομορφία της θάλασσας μας κάνει. Ένα ξενέρι, διαφορετικό χρώμα του νερού, μια κατασκευή όπως ένα νταλιάνι, η πρώτη αποχή που δημιουργεί το κύμα κ.λ.π.

Όλα αυτά τα σημεία δημιουργούν μέσα στο υπόλοιπο νέτο σκηνικό τις περιοχές όπου έχουμε πιθανότητες να πιάσουμε ψάρια. Θα τα βρούμε με την παρατήρηση, την εμπειρία και …τις αψαρίες. Ίσως κανένας χριστιανός μας δώσει και κανένα σωστό σημάδι.

Όταν ψαρεύουμε στο κύμα με surf casting τα σημάδια έχουν κάπως λιγότερη σημασία επειδή ψαρεύουμε στην βαθύτερη αποχή του τόπου ή στο βαθύτερο κανάλι που σκάβει το κύμα στον αμμουδερό βυθό όταν σκάει λίγο πιο μακριά από την ακτή.    

Όταν όμως ψαρεύουμε με beach ledgering τεχνικές σε αυτά τα σημάδια χρειάζεται να ρίξουμε τις αρματωσιές μας, που χρειάζεται να είναι προσαρμοσμένες στα ψάρια που θέλουμε και στα δολώματα που χρησιμοποιούμε.              

Οι αρματωσιές.

Surf fishing rigs

Πολλές οι αρματωσιές του surf casting. Άλλες απλές άλλες περίπλοκες. Αυτή που πιάνει τα περισσότερα ψάρια στα δικά μου ψαρέματα είναι από τις απλούστερες. Την ήξερα ως διλπάρι αλλά την έμαθα εις την βαρβαριστήν ως pater noster. Την λένε επίσης και flaper επειδή τα παράμαλλα δεν μπαίνουν σε κλίπ και στο πέταγμα γυρίζουν σαν πτερύγια (flaps) γύρω από το leader. Αυτά τα παράμαλλα τα κάνω σχετικά κοντά, το πολύ τριάντα πόντους, επειδή τα μακρύτερα παράμαλλα μπερδεύονται στο πέταγμα και κουνιούνται πολύ μες την αναμπουμπούλα των κυμάτων με αποτέλεσμα να χάνω καρφώματα ιδίως από λαβράκια.

Δένω εύκολα και γρήγορα δύο (ενίοτε και τρία) στριφτάρια πάνω στο leader με τον κόμπο swivel knot και στα στριφτάρια δένω τα παράμαλλα με αγκίστρια ανάλογα με τα δολώματα που θα βάλω. Όταν στο κάτω παράμαλλο δολώνω καβούρι ή θραψαλάκι χρησιμοποιώ κυκλικό αγκίστρι. Όταν δολώνω σκουλήκια, δύο τρία μεγάλα μαύρα ή κορεάτες, προτιμώ τα μακρύλαιμα αγκίστρια ή τα αμπερντήν. Στο πάνω παράμαλλο δένω συνήθως στραβά παπαγαλέ αγκίστρια και δολώνω γαριδάκι ή μαμούνι (καραβιδάκι). Ενίοτε, στο πάνω παράμαλλο, για να μην βάλω σιδερένιο «μπούμ», περνάω 4 – 5 πόντους σωληνάκι σιλικόνης για να κρατάει με μεγαλύτερη ασφάλεια το ένα παράμαλλο μακριά από το άλλο.  

Πολύ καλά μου δουλεύει στα κύματα και το απλό συρόμενο μονάγκιστρο, δεμένο με κοντό παράμαλλο και πάλι. Το σωληνάκι σιλικόνης ασφαλισμένο στο στριφτάρι του παράμαλλου είναι πιο απαραίτητο σε αυτή την αρματωσιά για να μην μπερδεύεται το παράμαλλο με το βαρίδι, ιδίως όταν το τελευταίο είναι τύπου άγκυρας.     

Συρόμενο μονάγκιστρο, με πιο μακρύ παράμαλλο ίσως, χρησιμοποιούμε και με beach ledgering τεχνικές. Με τέτοιο τρόπο ψαρέματος τα εργαλεία μας είναι λεπτότερα, ελαφρύτερα και πολλές φορές αρματωμένα για μακρινές ρίψεις. Όχι ότι είναι απαραίτητο να κοψομεσιαζόμαστε πάντα. Σε λίγο που τα νερά θα κρυώσουν για τα καλά θα έρθουν τα λαβράκια. Αυτά τα ψάρια, με λίγο κυματάκι, μπορούμε να τα ψαρέψουμε κοντά στην ακτή.

2 hook runer rig
Double line overhand knot

Διπλάρι και πάλι, όπως το παραπάνω αλλά με απλό βαρίδι, ή το συρόμενο διπλάρι που φαίνεται δίπλα, μου δίνουν τα περισσότερα ψάρια.

Αυτή την εποχή οι λίγδες του καλοκαιριού έχουν παχύνει και αξίζουν πια τον κόπο τους. Έρχονται στις ακτές για να κυνηγήσουν καρκινοειδή, οστρακόδερμα και σκουλήκια. Δεν πλησιάζουν όμως στα κοντά και τις περισσότερες φορές θα τις βρούμε παράλληλα με τα λιβάδια της ποσειδωνίας που ξεκινάνε αρκετά μακριά για το ψάρεμά μας. Τα βράδια όμως με κάλμα και φεγγάρι και μέχρι το πρωί ξεθαρρεύουν λίγο και τότε γίνονται υποψήφιες για τα αγκίστρια μας. Για να τις ψαρέψουμε θα χρειαστούμε μακριά παράμαλλα και μακρινές ρίψεις, συνεπώς και δυστυχώς, καλύτερα αποτελέσματα έχουμε με εξειδικευμένες αρματωσιές και κλιπ για να είμαστε σίγουροι ότι τα αγκίστρια μας στρώθηκαν σωστά στο βυθό και τα δολώματά μας είναι ανέπαφα και δελεαστικά για τα ψάρια.

Στα ψαρέματά μου για τσιπούρες από την ακτή χρησιμοποιώ παράμαλλα 80  - 100 πόντους, ίσως και μεγαλύτερου μήκους. Σε αυτές τις περιπτώσεις δένω μια up and over  αρματωσιά ή συχνότερα ένα διπλάρι “cascade” όπως το παρακάτω. 

2 hook cascade rig

Υ.Γ.

Αυτή η αρματωσιά «πτώσεως» θα ήταν αρτιότερη αν είχε προσαρμοσμένο στο πάνω παράμαλλο ένα ελατήριο όπως το SRT για να είναι πιο εύκολο το δέσιμό της και για να κρατιέται με καλύτερη τάση το κάτω παράμαλλο. Προσπαθώ όμως να βάζω το δυνατόν λιγότερα «πραγματάκια» στις αρματωσιές μου κι έτσι δεν βάζω SRT. Και τα λοιπά κλίπ που δένω, όταν δεν πιάνω τα ψάρια που θέλω τα καταριέμαι, δικαίως ίσως.

Παντελής ή Σηκιός

Έτσι που καθόμουν και αναλογιζόμουν τα χάλια του προηγούμενου ψαρέματός μου, βγήκε στην προφύλαξη οθόνης του υπολογιστή η παραπάνω φωτογραφία, από ένα παλαιότερο ψάρεμά μου.

Κάτι τέτοια κάνει ο Μεγάλος Γελωτοποιός και σκάω.

Εξαιρετικό ψάρι ο παντελής ή σηκιός όπως τον λένε στα νότια και στο ψάρεμα και στη γεύση. Μου είχε ‘πεί ένας παράκτιος στα Ρόδα ότι όταν πιάνονται στα δίχτα του παντελήδες δεν τους πουλάει αλλά τους πάει σπίτι επειδή δεν μπορεί να πιάσει την τιμή που τους αξίζει. Πιο καλά, σκεφτόμουν εγώ, να μείνει και κάτι για μας τους ερασιτέχνες.

Στο λιμάνι της Μηχανιώνας που τους ψάρευα, από κείθε και η φωτογραφία, τρώγανε με τέτοια όρεξη που οριζοντιώνανε το καλάμι στον ορθοστάτη του και φώναζαν ο Χρήστος κι η Χριστίνα, καλή τους ώρα, «τρέχα, τρέχα, Κοκόζηλα, πάει το καλάμι».     

Ο καλύτερος όμως τρόπος να τους ψαρέψεις δεν είναι με καλάμι μα με μια απλή πετονιά στο χέρι, χωρίς μολύβι και με μεγάλο αγκίστρι και μεγάλο δόλωμα. Από τα βράχια, αθόρυβα και χωρίς να πέφτει καθόλου φως στο νερό κάνει θραύση αυτή η μέθοδος σε παντελήδες, λαβράκια και σαργούς. Αυτό που λέμε ελεύθερο στα μέρη μου ή «κλέφτικο» όπως μου το είπε ένας συνάδελφος ηλεκτρονικά.

Πολύ καλό δόλωμα για τους παντελήδες είναι το μαύρο σκουλήκι, το «θηκαρήσιο» κατά την νοτιότερη. Δολώνουμε όλο το σκουλήκι περνώντας την ουρά πάνω στο παράμαλλο, προσέχουμε να μην τρυπήσουμε το κορμό του σκουληκιού και αφήνουμε το κεφάλι να εξέχει λίγο δίπλα στο αρπάδι του αγκιστριού για να κουνιέται «προκλητικά». Για να μπορέσουμε να δολώσουμε έτσι με ευκολία και χωρίς βελόνα χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε μακρύλαιμα αγκίστρια.

Το δε μακράν καλύτερο δόλωμα είναι τα γαριδάκια του λιμανιού.  Ο Palaemon elegans, το μικρό σχεδόν διάφανο γαριδάκι και ο Palaemon serratus, μεγαλύτερο και κοκκινωπό. Τον elegans θα τον βρούμε εύκολα στα φυκάκια, στα πλαϊνά των μόλων. Το βράδυ, ψάχνοντάς τον με το φακό, τα μάτια του φωσφορίζουν και διακρίνεται πολύ εύκολα. Με την απόχη μας που έχει σκληρή στεφάνη και ψιλό μάτι θα βγάλουμε γρήγορα αρκετά δολώματα για το ψάρεμά μας. Και τον serratous που είναι μεγαλύτερο και πιο κινητικό δόλωμα θα τον βρούμε και θα τον βγάλουμε εύκολα με την ίδια απόχη και από τα πλαϊνά και καλύτερα από τα βραχάκια των μόλων όπου συγκεντρώνονται τα περισσότερα κόκκινα γαριδάκια. Τα γαριδάκια τα δολώνουμε περνώντας το αγκίστρι από την άκρη της ουράς ώστε να κινούνται ελεύθερα και να προκαλούν τους θηρευτές τους. Αν είναι μικρά δολώνουμε δύο, περνώντας το πρώτο στον κορμό του αγκιστριού και το δεύτερο το δολώνουμε πάλι από την ουρά.

«Ανεπιθύμητα» αλιεύματα.

Ψαρεύοντας με γαριδάκι και ελεύθερο στους μόλους είναι μάλλον σίγουρο ότι θα τσιμπήσουν σουπιές, αν το δόλωμα ακουμπήσει στον βυθό.

Είναι επίσης πολύ πιθανό να τσιμπήσουν λαβράκια. Μπορεί να είναι μικροί «σουγιάδες» μπορεί όμως να είναι μεγάλα ψάρια. Συμφέρει να είμαστε προετοιμασμένοι με μεγάλα αγκίστρια, μεγάλο και κινητικό δόλωμα, επιμελημένους κόμπους και καλής ποιότητας πετονιές.    

Αρματωσιά με τον Swivel knot.

Swivel knot Flaper rig

Εύκολη αρματωσιά για surf casting, beach ledgering, καθετή, τσαπαρί αλλά και για συρτή και αρόδο με δύο η περισσότερα δολώματα σε διαφορετικά βάθη.

Δένεται γρήγορα, επί τόπου στην ακτή ή στην βάρκα, πάνω στην μάνα ή στο leader αν χρειαστεί, με στριφτάρι ή με κρίκο.

Ο κόμπος Swivel knot δεν ξεσέρνει ποτέ και διατηρεί σχεδόν στο ακέραιο την ονομαστική αντοχή της πετονιάς. Σε αρματωσιά casting βοηθά να βγαίνει πιο εύκολα το αγκίστρι από το κλιπ επειδή κρατά το στριφτάρι χωρίς μπόσικα σε σχεδόν ορθή γωνία με το leader.     

Bait clip

1. One Up Pennel rig  2. Two Down Cascade rig  3. Up and Over rig

Εφευρήματα του surf casting, τα πρωτοείδα το ΄89 στα Κανάρια, στις αρματωσιές δύο Βρετανών που ψάρευαν σε μια θάλασσα σκέτη κόλαση από τη ρεστία. Ούτε τότε τα συμπάθησα ούτε και τώρα, επειδή μου γεμίζουν τις αρματωσιές μέταλλα και άλλα μπιχλιμπίδια. Δυστυχώς όμως είναι απολύτως απαραίτητα για μακρινές ρίψεις με μακριά παράμαλλα. 

Όλα τα bait clip σχεδιάζονται για να κρατήσουν το δολωμένο παράμαλλο, από το αγκίστρι, κοντά στο σώμα του shock leader κατά τη διάρκεια της ρίψης. Είτε είναι σιδερένια είτε συνθετικά, απελευθερώνουν το αγκίστρι μόλις έρθουν σε επαφή με το νερό, με μηχανικό τρόπο, όπως τα Ιmpact Shield και IMP της Breakaway  ή με την κίνηση που κάνει η πετονιά λασκάροντας μόλις βρεί το βαρίδι νερό, όπως τα bait clip της Stonfo και της Mustad και το Relay. Στην τελευταία περίπτωση εννοείται ότι βοηθούμε και ‘μείς κατεβάζοντας τη μύτη του καλαμιού μόλις το βαρίδι μας βρει θάλασσα.

Τα bait clip χρειάζεται να κάνουν δύο δουλειές για την αρματωσιά μας, α) να αυξήσουν την απόσταση του πετάγματός μας, ασφαλίζοντας το μακρύ μας παράμαλλο πάνω στο σώμα του leader και συνεπώς αυξάνοντας την αεροδυναμική της αρματωσιάς μας και β) να προστατεύσουν παράμαλλο και δόλωμα από τα μπερδέματα με το leader και κυρίως από την βίαιη εκτίναξη της αρματωσιάς και την βιαιότερη πρόσκρουση με το νερό.

Δεν είναι όμως φτηνά ούτε και εύκολα στο μοντάρισμά τους και σίγουρα δεν είναι πάντα απαραίτητα. Επειδή είναι ιδιαίτερα δεσμευτικά εξαρτήματα - δεν μπορούμε π.χ. να τα χρησιμοποιήσουμε με συρόμενα βαρίδια - παρά μόνο με αρματωσιές τύπου τροχαλίας, Η Τροχαλία χρειάζεται να προσαρμόζουμε τις αρματωσιές μας στα εξαρτήματα και όχι στα ψάρια που κυνηγούμε και αυτό επί της αρχής είναι μειονέκτημα.

Για παράδειγμα, είναι φορές, ιδίως το βράδυ με φεγγάρι, που το απλό συρόμενο μονάγκιστρο μονταρισμένο με λεπτές πετονιές και εφοδιασμένο με μεγάλο και ζωντανό δόλωμα, ριγμένο στην πρώτη αποχή του τόπου θα μας δώσει ευκολότερα τα καλά και τα καλύτερα ψάρια που κυκλοφορούν πεινασμένα αλλά καχύποπτα εκεί, από ότι η «φανταχτερή» αρματωσιά που φαίνεται παρακάτω και που θέλει μισή ώρα μέτρημα και τριαντατρία πραγματάκια για να δεθεί.
Σε κάθε περίπτωση, όταν δεν χρειάζεται να στείλω τις αρματωσιές μου πάνω από τα 100 – 120 μέτρα και δεν δένω παράμαλλα μήκους πάνω από 30 πόντους δεν χρησιμοποιώ bait clip.

3 Hook Clip Down Cascade rig

Τρείς για δέσιμο.

Ο κόμπος Albright, και οι παραλλαγές του Trilene, οι Double Loop Trilene και Twist Back Trilene είναι αρκετοί για να δέσουμε όλες μας τις αρματωσιές casting και όχι μόνο.

Μαζί με τον Better Snell knot http://kokozilas.blogspot.com/2010/10/better-snell-knot.html είναι οι βασικότεροι κόμποι που θα χρειαστούμε για leaders, τερματικά και αγκίστρια.

Δένονται εύκολα, με λίγη εξοικείωση ακόμη και με τα γάντια, και διατηρούν πάνω από το 90% της ονομαστικής αντοχής των πετονιών μας.

Ιδίως ο Albright είναι ο καταλληλότερος κόμπος shock leader που ξέρω, εφόσον το shock leader είναι πετονιά και όχι νήμα.    

Με δόλωμα σαλιγκαράκια και πεταλίδες

Σαλιγκαράκια.
Πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά ψάρια της ακτής που δεν θα φάνε σωστά δολωμένα σαλιγκαράκια. Στα δικά μου ψαρέματα έχουν δώσει από κακαρέλους στην καθετή μέχρι και ζαργάνες στον αφρό. Σκαθάρια, μεγάλοι σπάροι, μελανούρια, τσιπούρες, φαγκρόπουλα, όλα το τρώνε το σαλιγκαράκι. OsilinusTurbinatus είναι το επιστημονικό του όνομα και τα βραχάκια της ακτής είναι το σπίτι του. Από εκεί θα το μαζέψουμε πολύ εύκολα όταν τα νερά είναι τραβηγμένα. Στον ίδιο τόπο θα το σπάσουμε και θα το δολώσουμε προσεκτικά όπως ακριβώς κάνουμε με τις πορφύρες και τους στρόμπους. http://kokozilas.blogspot.com/2009/11/blog-post_3932.html Επειδή τα σαλιγκαράκια είναι μικρά, σπάνια θα τα βρούμε με διάμετρο μεγαλύτερη των 3 εκατοστών, θα βάλουμε δύο, τρία ή και τέσσερα ακόμη στο αγκίστρι μας. Για αυτό το δόλωμα προτιμώ τα μαύρα μακρύλαιμα ίσια αγκίστρια με πολύ αιχμηρή μύτη σαν το Mustad 1144 ή το κορυφαίο “Straight shank” της Owner .

Πεταλίδες

Στα βραχάκια τις ακτής, μαζί με τα σαλιγκαράκια θα βρούμε καλά κολλημένες στην θέση τους τις πεταλίδες. Εκτός από γαστρονομικά ενδιαφέροντα γαστερόποδα, οι πεταλίδες  Patella ulyssiponensis, vulgata, intermedia και rustica είναι και θαυμάσια δολώματα για σαργούς και κακαρέλους. Κάτω από το Παλιούρι, στην παραλία Αυλάκι μου έχουν δώσει και μεγάλα λυθρίνια στα 50 μέτρα από την ακτή. Στο λιμάνι των Μουδανιών, στα βραχάκια αριστερά, δουλεύουν καλά και κοντά για σαργόπουλα και παχιούς κακαρέλους. Το ίδιο συμβαίνει και στον κάβο Βρασίδα, στην Ηρακλείτσα. Σε κείνο τον τόπο, όταν έχει φεγγάρι, τις δολώνω και σε casting εργαλεία και σε bolognaise.

Θέλουν μόνο λίγη προσοχή στην δόλωση. Χρησιμοποιώντας σαν κουτάλι το άδειο όστρακο μιας άλλης πεταλίδας βγάζουμε ολόκληρη αυτή που θα δολώσουμε. Φροντίζουμε το άδειο όστρακο να είναι ίδιο ή λίγο μεγαλύτερο και προσέχουμε να μην χαλάσουμε το μαύρο μαλακό έντερο που έχει η πεταλίδα πάνω από το σκληρό σώμα της. Περνάμε το κυκλικό ή παπαγαλέ αγκίστρι μας μία ή δύο φορές στο σώμα και βγάζουμε τη μύτη στο μαύρο σημείο.   

Το Πολυάγκιστρο

Μας το φέρανε οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, αυτοί που τότε που τους κυνηγούσανε με φωτιά και λεπίδι «συνωστιζότανε» στο λιμάνι της Σμύρνης (ανάθεμα την ιστορία που γράψανε οι θεομπαίχτες).

Μαζί με το μπουζούκι και το μπαγλαμά μας φέρανε και το πολυάγκιστρο, τη ζόκα, τον κιούρτο κι άλλα πολλά και μας ανοίξανε τα μάτια στο ψάρεμα την κλωστοϋφαντουργία και το εμπόριο.

Το πολυάγκιστρο δεν επιτρέπεται στις περισσότερες χώρες τις Ευρώπης αλλά εμείς μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε για να δολώσουμε σαρδέλα κι οποιοδήποτε άλλο ψαροδόλι αλλά και σουπιά και θράψαλο και πλοκάμι ή ολό χταποδιού.

Για μάνα χρησιμοποιώ συνήθως διάφανη μαλακή πετονιά – με πιστοποίηση IGFA κατά προτίμηση – μήκους ενός περίπου μέτρου και διαμέτρου 0,35 έως 0,40 του χιλιοστού, σπανιότερα και 0,30. Το πρώτο αγκίστρι το προτιμώ μακρύλαιμο για να περνάει ευκολότερα από τα βράγχια των δολωμάτων (συνήθως δολώνω σαρδέλα και γαύρο μαζί) και με μάτι αντί για παλέτα επειδή προτιμώ να το δένω με τον κόμπο της Trilene αλλά με διπλή βόλτα στο μάτι, όπως φαίνεται στο επάνω σχέδιο. Όταν δολώνω σουπιά ή θράψαλο για πρώτο αγκίστρι χρησιμοποιώ παπαγαλέ ή κυκλικό, με μάτι πάλι.

Τα υπόλοιπα αγκίστρια στα πολυάγκιστρά μου είναι τις περισσότερες φορές Mustad 442D σε νούμερα από 4 μέχρι και 6. Είναι ανθεκτικά στην αρμύρα, σκληρά αλλά σπάζουν πολύ δύσκολα και διατηρούνται αιχμηρά για κάμποσα ψαρέματα. Δένω 12 έως 21 αγκίστρια κοντά το ένα με το άλλο (η παλέτα το ενός να ακουμπάει σχεδόν στον λαιμό του άλλου) χρησιμοποιώντας τον κόμπο Better Snell. Στο τέλος δένω ένα μεγαλούτσικο στριφτάρι για να βάζω και να βγάζω εύκολα το εργαλείο μου από την στριφταροπαραμάνα του καλαμιού.

Δολώνω περνώντας το πρώτο αγκίστρι μέσα από τα βράγχια και τυλίγω σφιχτά το πολυάγκιστρο γύρω από το ψαροδόλι. Στο τέλος κάνω δύο σφιχτές θηλιές γύρω από την ουρά.

Πολυάγκιστρα χρησιμοποιώ συνήθως μέσα στα λιμάνια, με στόχο κέφαλους, λαβράκια, μεγάλες τσιπούρες και γοφάρια.

Πολυάγκιστρο Αφρού

Για κέφαλους και όχι μόνο.

Για να μην ξεσέρνει η αρματωσιά μας μοντάρουμε με όποιον τρόπο μας βολεύει ένα συρόμενο μολύβι πριν την στριφταροπαραμάνα του buldo.

Εάν δολώνουμε ψωμί και χρησιμοποιήσουμε πολυάγκιστρο με παραμαλλάκια (χρειάζεται να μην είναι μεγαλύτερα από 2 εκατοστά μήκος) σφίγγουμε λίγο περισσότερο την πετονιά γύρω από το ψωμί για να μην εξέχουν πολύ τα αγκίστρια.

Better Snell knot

 

It is tied easier than the full snell and it is stronger and neater than the “easier” snell(s).

One thing to attend to is the mouth line that needs to be kept on top of the hook shank, or it will not set the hook firmly when it's crunch-time.

If tying a hook with an eye run both ends of the line through the eye when you start tying the knot.