Οι μουρμούρες της κατάντιας

Κοκό…. αυτό πια είναι κατάντια.

Έτσι αναφώνησε ο Αραμίκος άμα με είδε να ψαρεύω χθες, καθιστός, μπροστά απ’ το σπίτι μου, μ’ ένα μικρό καλαμάκι στο χέρι.

Είχε κατά νου τα ψαρέματα που κάναμε με casting εξοπλισμό και τό ‘λεγε. Τότε που και ‘γω και οι ψαρότοποι του Θερμαϊκού με τα μεγάλα λαβράκια και τις παχιές τσιπούρες ήμασταν σε καλύτερη κατάσταση. Ο κόσμος όμως έχει προχωρήσει παραπέρα, όπως λέει κι ο Ρόλαντ,  κι εγώ δεν ντρέπομαι καθόλου να κάνω που και πού ένα εύκολο ψάρεμα με ανορθόδοξο εξοπλισμό.

Αφού λοιπόν με τις γκουμούτσες του surf δεν έπιασα τίποτε με τον τελευταίο χειμωνιάτικο νοτιά πήρα ένα ελαφρύ jig καλάμι στο χέρι κι έκατσα στην αμμουδιά για μουρμούρες.

Η τεχνική είναι όντως ανορθόδοξη αφού αντί για εγγλέζικο ή bolognese εξοπλισμό χρησιμοποιώ ένα δίσπαστο καλάμι με μήκους δυόμισι μέτρα και  action 2 – 15 γρ. που φτιάχτηκε για ελαφρύ jigging με γρήγορη δράση κορυφής για να δίνει κίνηση στα jigs.

Παρόλα αυτά το χρησιμοποιώ πολλές φορές για να ψαρέψω απίκο σχεδόν στο μώλο τις Ιερισσού τους μεγάλους σπάρους και στον παλιό μώλο της Νικήτης τις παχιές μουρμούρες.

Η αρματωσιά απλή, μολυβάκι φακής ένα γραμμάριο (τρία από την αμμουδιά), μάνα 18άρα, παράμαλο 16 – 14 και μικρό αγκίστρι ανάλογο του δολώματος. Τριχιά η μαύρο σε μικρές ποσότητες για δόλωμα ή καθαρισμένη γαρίδα για τους μεγάλους σπάρους.

Το αποτέλεσμα τις συγκεκριμένης, βραδινής, τρίωρης «κατάντιας» ήταν τρεις μουρμούρες, 800 γραμμάρια σύνολο.

Τα κατάφερα να μην σκοτώσω παρά μόνο δύο από τα πολλά μικρά ψαράκια που πιάνονται πάντα από την αμμουδιά αλλά δεν τα κατάφερα να κρατήσω ένα ωραίο ψάρι που παρόλη την ελαστικότητα του καλαμιού έκοψε το ταλαιπωρημένο μου παράμαλλο.