Τα επτά συχνότερα λάθη του Surf Casting. (2/7)

Δίνουμε πολύ σημασία στις φήμες ή στις παραπλανήσεις σχετικών και μη για τους ψαρότοπους.

Θα μπορούσαμε να πούμε κι αλλιώς : «Ψάρεμα, ψέματα και βιντεοταινίες». Αν αναρωτιέστε τι σχέση έχουν οι βιντεοταινίες θυμηθείτε τα τηλεοπτικά διαφημιστικά με τα super τεχνητά ψαράκια που μόνο απόχη δεν κρατούσαν για να βάλουν το πελώριο ψάρι στο καλάθι του κομψού ψαρά.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και ας εξετάσουμε πως αντιδρούμε στις φήμες και στις διαδόσεις για το πού έχει ψάρια.
Στους φίλους συναδέλφους που δεν ψαρεύουν πολύ με casting τεχνικές θυμίζουμε ότι στις παραλίες και στις απομακρυσμένες ακτές ο βυθός δεν έχει τον πλούτο και την ποικιλία των λιμανιών, ούτε τραγάνες και τροκάδες έχει συνήθως. Αμμούδες και άσπρα μαύρα συναντά περισσότερο ο ψαράς της ακτής, με ρηχά νερά και αποχές άπιαστες ή ανύπαρκτες. Συνεπώς, είναι ιδιαίτερης σημασίας να ξέρουμε ή ν’ ακούσουμε τι συμβαίνει στους διάφορους γνωστούς και άγνωστους ψαρότοπους από τις διαδόσεις των συναδέλφων. Επί τούτου έχω πολλά και αντιφατικά παραδείγματα από την ψαρευτική μου ζωή.
Πριν χρόνια ψάρευα καταμεσήμερο μιας καθημερινής του Σεπτέμβρη από τα εξωτερικά βράχια του λιμενοβραχίονα της Μηχανιώνας, ακριβώς στην μπούκα. Ήμουν χαμηλότερα από το επίπεδο του μόλου πίσω μου, σχεδόν κρυμμένος, μια που εκείνη την εποχή με κοιτούσαν λοξά όταν ψάρευα σε πιο εμφανές και βολικό σημείο γιατί άπλωνα εξοπλισμό κάπως περίεργο για τα τοτινά δεδομένα του τόπου. Ψάρευα λοιπόν ευτυχισμένος και χαλαρός τις περκούλες μου και τα σκαθαράκια με το bolognaise ενώ πρόσεχα και δυο καλάμια ριγμένα παραμέσα. Η πρώτη 400άρα τσιπούρα έκανε κάνα τρίωρο να φανεί από τ΄ ανοιχτά. Η επόμενη έφαγε 10 λεπτά αργότερα αλλά ήταν ένα ψάρι 850 γραμμαρίων. Αμέσως μετά άλλη μία 350άρα και μετά ηρεμία. Ηρέμησα και ‘γώ και κοίταζα τον ήλιο που έπεφτε, αφού τα ψάρια μου τα είχα πάρει και ήμουν κι ευχαριστημένος. Κάποια στιγμή άκουσα από αριστερά μου ένα γνώριμο βσίιιν - μπλούμ. Γύρισα με περιέργεια να ‘δώ και ξεχώρισα ένα ψαρά να πετά με μεγάλα καλάμια εξωτερικά του μόλου. Δεν ήταν σύνηθες θέαμα για τον τόπο εκείνη την εποχή και θυμάμαι ότι σκέφτηκα να δοκιμάσω το σημείο σε άλλο ψάρεμα. Λίγο το bolognaise όμως που ξανάπιασε δουλειά, λίγο τα σκαλώματα, δεν ξαναέδωσα σημασία. Το βράδυ πια και καθώς μάζευα ήρθε ο άνθρωπος από τα αριστερά να χαιρετίσει. Βασίλη τον λένε νομίζω και καθώς του ‘δειχνα με καμάρι τα ψάρια μου τα κοιτάει και μου λέει: «άλλα δεν πήρες;». Τι άλλα, σκέφτομαι εγώ, τσιπούρες, σκαθάρια και δυο μισόκιλα λαβράκια έχω, δεν του φτάνουν; «Έλα να σου δείξω», είπε και μου έδειξε 13, προσέξτε, δεκατρείς τσιπούρες, από μισόκιλα μέχρι σκάρτο κιλό ψάρια. Και δεν μου έδειξε μόνο μου είπε κιόλας. Βάθη, μήκη, σημεία με ακρίβεια μέτρου, ώρες, εποχές, δολώματα, αρματωσιές, όλα μου τα είπε ο άνθρωπος. Σε δύο ώρες και ανάμεσα από τρία ψάρια, έμαθα για το λιμάνι όσα δεν είχα μάθει στα δύο χρόνια που το ψάρευα. Από τα ψάρια που μου έδωσε εκείνος ο τόπος – και μου έδωσε πολλά – τα μισά σε αυτόν τα χρωστώ, καλή του ώρα όπου είναι.

Λίγα καλοκαίρια πρίν, μαζί με ένα καλό φίλο και συνάδελφο στο ψάρεμα και στη δουλειά πήγαμε σε κοντινό νησάκι, να δοκιμάσουμε τα νερά του. Για μένα το μέρος ήταν άγνωστο κι έτσι άνοιγα χάρτες κι έπαιρνα προβλέψεις για τον καιρό και τις ώρες. Οι πληροφορίες ήρθαν από φίλο του φίλου όταν πήγαμε στο νησί και είπαμε ότι θα ψαρέψουμε στο λιμανάκι του. «Εχτές ήταν μια παρέα εκεί και είπανε ότι τα ψάρια τρώνε μόνο στο φαραώ από την έξω μεριά και κοντά. Πάνω στα βράχια να ψαρεύετε είπανε και μη σας νοιάζουν τα σκαλώματα γιατί έχει καλούς σαργούς». Ωχ, σκέφτηκα, πάει το casting αλλά ευτυχώς που πήρα απίκο και bolognaise. Μόλις φτάσαμε στον τόπο και αφού έκανα μια αναγνωριστική βόλτα σκέφτηκα ότι καλά μας τα είπαν αφού απ’ έξω τα νερά ήταν μαύρα και ταραγμένα κι από μέσα πεντακάθαρα κι ήρεμα, με τα μπαλαδάκια να βολτάρουν αμέριμνα. Έκανα ώρα λοιπόν να ετοιμαστώ για απίκο ψάρεμα και ενώ ήμουν έτοιμος να μπασμώσω, να μαλαγρώσω που λένε στα νότια, αποφάσισα να ετοιμάσω και casting καλάμια. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί ο τόπος ψάρια είχε αλλά στα βράχια που μας είπαν έφαγε μια πέρκα μόνο σε 14 ώρες ψάρεμα. Το δε φαραώ μήτε που το άγγιξαν. Από τότε άλλες δύο φορές στο ίδιο σημείο επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό, εντελώς τ’ αντίθετα δηλαδή από τις πληροφορίες μας.

Πολλοί συνάδελφοι λένε για τα μεγάλα ψάρια που πιάνουν στο Πόρτο Κουφό. Δεν λένε όμως σε πιο σημείο από τα τρία χιλιόμετρα της ακτογραμμής τα πιάνουν ή ακόμη χειρότερα λένε τ’ ανάποδα σημάδια. Μου πήρε τρία χρόνια και συνεχόμενες αψαρίες για να καταλάβω ότι μόνο από τα "ρηχά" του  μόλου και καλύτερα εμπρός από το μικρό ξενοδοχείο μακριά κι αριστερά του μόλου υπάρχουν κάποιες πιθανότητες να πιαστούν καλά ψάρια. Πολύ καλύτερα είναι στην παραλία της Αχλάδας, 2,8 χλμ. μετά την έξοδο του οικισμού. Κατεβαίνουμε με πολλή προσοχή τον μακρύ και κακό χωματόδρομο και ψαρεύουμε στην αριστερή πλευρά του κολπίσκου.

Για τον Ξηροπόταμο στη Χαλκιδική ακούγονται πολλές φήμες αλλά οι περισσότεροι συνάδελφοι γυρνούν με άδεια χέρια. Σε μια κουβέντα στο λιμάνι της Ιερισσού άκουσα ένα ντόπιο να λέει ότι δεν κάνει ψάρια εκεί παρά μόνο στη Τρυπητή θα έχουμε επιτυχίες. Καλή είναι κι η Τρυπητή αγαπητοί συνάδελφοι αλλά ο Ξηροπόταμος είναι ο μοναδικός τόπος εδώ στα βόρεια που μου δίνει συναγριδόπουλα του κιλού και λίγο βαρύτερα. Ψαρεύουμε δεξιά του δρόμου, 1 χιλιόμετρο περίπου μετά που θα βγούμε στην παραλία από τον χωματόδρομο που τέμνει τον δρόμο της Ιερισσού, (όχι αυτόν που έρχεται από την Τρυπητή). Σημάδι είναι οι κολώνες της κινητής τηλεφωνίας ψηλά στα δεξιά μας, κι ένας μικρός χωματόδρομος πάλι στα δεξιά μας όταν οδηγούμε στον παράλληλο της παραλίας. Ψαρεύουμε όσο πιο μακριά μπορούμε για συναγριδόπουλα και σαργούς αλλά και πιο κοντά για τσιπούρες και μουρμούρες. Αν πέφτουμε σε πυκνή ποσειδωνία είμαστε σε λάθος σημείο και χρειάζεται να πάμε πίσω προς τον οικισμό μέχρι βρούμε μικτό βυθό με 10 – 12 μέτρα βάθος στα περίπου 140 μέτρα από την ακτή και κροκάλες στα ρηχά. Μουρμουροτσιπούρες θα πάρουμε και μπροστά από τα τροχόσπιτα αλλά και από την μικρή γλίστρα σε ομαλό βυθό.

Για τα δε σημάδια του Θερμαϊκού οι παραπλανήσεις δίνουν και παίρνουν. Πάνε εκεί δεξιά από το δρόμο στα βράχια, όχι στην παραλία σου λένε, ενώ τα ψάρια είναι αριστερά του δρόμου, στην αμμουδιά και στα βράχια έχει μόνο γωβιούς.

Χρειάζεται λοιπόν αγαπητοί συνάδελφοι ν’ ακούμε μεν αλλά να μην δίνουμε πολύ βάση στο ψαράδικο ράδιο αρβύλα. Καλύτερα να εμπιστευόμαστε πρώτιστα την εμπειρία μας κι ύστερα το ένστικτό μας για το που έχει ψάρια και ποια σημεία είναι τα καλύτερα. Προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε τις καλόπιστες πληροφορίες από ‘κείνους τους ερασιτέχνες που δεν είναι μονοφαγάδες, αλλά κρατάμε μικρό καλάθι στις φήμες του τύπου «τέρατα έπιασα εκεί κι εκεί».

Είναι βέβαια και μερικοί από μας που δεν τους παίρνεις κουβέντα για τους καλούς τόπους, όχι γιατί τα θέλουν όλα δικά τους αλλά γιατί φοβούνται την καταστροφή των ψαρότοπων. Ομολογώ ότι και ο ίδιος έχω μετανιώσει κάποιες φορές που μοιράστηκα όσα ήξερα για καλά σημάδια. Για παράδειγμα, για τα βράχια του Αγγελοχωρίου στη Θεσσαλονίκη το κρατούσα μυστικό για χρόνια ότι έκανε σε συγκεκριμένο σημείο σαργούς 300άρηδες και 400άρηδες. Τελικά πήγα με δυό γνωστούς εκεί κι αφού τρυπήσαμε παπούτσια και κνήμες στις πέτρες πήραμε αρκετά ψαράκια. Μία σαιζόν μετά οι σαργοί ήταν άφαντοι. Κι αν σκέφτεστε ότι δεν είναι δυνατόν να ήξερα μόνο εγώ για τα σημάδια μάλλον έχετε δίκιο αλλά η σύμπτωση του χρόνου είναι κάπως ενδεικτική.

Ενδεικτικό είναι επίσης το γεγονός ότι οι περισσότεροι παλιοί παράκτιοι ψαράδες είναι πολύ φειδωλοί στις κουβέντες τους για τους ψαρότοπους και ενίοτε εξίσου παραπλανητικοί με κάποιους ερασιτέχνες.
Σε κάθε περίπτωση αγαπητοί συνάδελφοι, για να δίνουμε εμείς το παράδειγμα στους υπολοίπους, αν καταλαβαίνουμε ότι ο συνάδελφος που ρωτά και συνείδηση έχει και…μικρό στόμα δεν θα πάθουμε τίποτα να μοιραστούμε τις γνώσεις μας για τα καλά σημεία. Ας μην ξεχνούμε ότι αν παραπλανούμε τους υπολοίπους δεν δικαιούμαστε να κρίνουμε τους άλλους που παραπλανούν εμάς και μας στέλνουν σε…μπανιέρες αντί σε καλές ψαρεύτρες.