Επιλέχθηκε και αποπέμφθηκε λόγω διαδικτύου
Κουτούπης = «Έκθετος και υπόλογος»
Ελληνική Κυβέρνηση = Eyes Wide Shut.
Έχω μια ερώτηση αγαπητοί συνάδελφοι. Στην καρέκλα του Kubrick ποιος είναι ?
Αναφέρομαι βεβαίως στον διάσημο Carcinus aestuarii, κατά κόσμο πράσινο καβούρι. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) εν Ελλάδι δεν τον χρησιμοποιούν πολλοί συνάδελφοι για δόλωμα. Την σαρακοστή βέβαια θα τον βρούμε σε όλα σχεδόν τα ιχθυοπωλεία αφού είναι νόστιμο θαλασσινό. Την ίδια γνώμη φαίνεται να έχουν και οι τσιπούρες και μεγάλοι σαργοί. Τους κυνηγούν ανελέητα κι άμα βρούνε κανένα πληγωμένο καβουράκι δεν το χάνουν με τίποτε. 
Για να δολώσουμε, ανάλογα με το μέγεθος του καβουριού, το χρησιμοποιούμε ολόκληρο ή το κόβουμε στη μέση. Κόβουμε πόδια και δαγκάνες, ανοίγουμε το κέλυφος και χρησιμοποιούμε μόνο την κοιλιά. Κόβουμε την κοιλιά στην μέση (στο μεγάλο καβούρι) και καθαρίζουμε αρκετά καλά, γύρω γύρω, για να εμφανιστεί η άσπρη σάρκα που τρώμε και εμείς και οι τσιπούρες Για αυτό το δόλωμα προτιμώ να χρησιμοποιώ μεγάλα κυκλικά αγκίστρια. Δένω καλά με ελαστικό νήμα για να μην χάσει το αγκίστρι την θέση και για να μην φύγει το δόλωμα στο πέταγμα.
Ευκολότερα θα βρούμε στρόμπους. Τους απλούς στρόμπους Murex (Hexaplex) trunculus και Phyllonotus trunculus και τον αγκαθωτό Bolinus brandaris. Γαστερόποδα σαλιγκάρια όπως κι η πορφύρα, παράγουν κι αυτά χρωστική ουσία από έναν αδένα τους, χρώματος μωβ, μπλε έως λαμπερό ίντιγκο μπλε. Είχαν κι οι στρόμποι την θέση τους στην βαφή των ρούχων και στην γαστρονομία. Ως δόλωμα είναι άριστοι. Θα μας δώσουν τσιπούρες στα λιμάνια κι όλες τις σπαρίδες όπως και στα βραχοτόπια. Το δύσκολο είναι – εκτός του να τα βρούμε – να σπάσουμε σωστά το κογχύλι τους και να τους βγάλουμε ολόκληρους, χωρίς να χαλάσουμε τα έντερα της ουράς τους. Εκεί βρίσκεται ο χρωστικός αδένας που την άνοιξη και το φθινόπωρο παράγει χρώμα και μια ιδιαίτερα χαρακτηριστική μυρουδιά που προσελκύει τα ψάρια. Στην ωριμότητά του ο αδένας αυτός θα μας βάψει τα δάχτυλα όταν δολώνουμε. Τότε είναι που έχει και την μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Αν τον χαλάσουμε, όταν σπάνουμε τον κοχλία, το σαλιγκάρι μας δεν είναι καλό δόλωμα πια. Χρησιμοποιούμε την ακμή μιας πέτρας ή καλύτερα ένα μικρό σιδερένιο σφυράκι για να σπάσουμε, πολύ προσεκτικά, την στενή άκρη του σαλιγκαριού, πρώτα. Αφού αποκαλύψουμε τα έντερα της ουράς σπάζουμε εν μέρει  και τον κορμό του σαλιγκαριού, όσο χρειάζεται για να βγάλουμε όλο το σαλιγκάρι έξω, σπρώχνοντάς το από το καπάκι μ’ ένα ξυλάκι ή τον ξαγκιστρωτή. Κόβουμε το «καπάκι», ένα κερατοειδές σφράγισμα του κογχυλιού που έχουν πολλά γαστερόποδα και δολώνουμε σε μεγάλο ίσιο αγκίστρι φροντίζοντας η αιχμή του να βγαίνει στα έντερα της ουράς. Λίγο δέσιμο με λεπτό ελαστικό νήμα δεν βλάπτει, ιδίως αν πετάμε δυνατά, αλλά μόνο επάνω στην σάρκα του σαλιγκαριού. Δουλεύει σε οποιαδήποτε αρματωσιά, σε αγκίστρι που ακουμπάει στο βυθό.