Τα Διπλάρια

Όντας στο κρεβάτι του πόνου τις τελευταίες εβδομάδες μόνο να ονειρεύομαι μπορώ τα ψαρέματα. Κοιτάζω τη θάλασσα από το παράθυρό μου κι αναπολώ περασμένα μεγαλεία.

Το δε τελευταίο μου ψάρεμα με τον φίλο Νίκο στον Ποταμό ήταν μια μεγάλη κι απόλυτη παπάρα.

Συνεπώς κι αφού από φρέσκα ψαρέματα δεν έχω υλικό, θα γράψω κάτι τεχνικό για να μου περάσει το μεράκι. 

Το τελευταίο σχόλιο του Θεοφάνη στο Κόμπος 3πλού αγκιστριού για εγγλέζικο μού ‘δωσε την ιδέα να συγκεντρώσω σε ένα μέρος όλα τα διπλάρια που συνήθως χρησιμοποιώ από την ακτή.

Οι μονάγκιστρες αρματωσιές μπορεί να είναι πιο διακριτικές και σίγουρα καταλληλότερες για τα μεγαλύτερα ψάρια αλλά για τα «φυσιολογικά» ψάρια της ακτής τα διπλάρια είναι πιο αποτελεσματικά.  Στα δικά μου ψαρέματα, μουρμούρες, τσιπούρες, λαβράκια και τα συναφή, αγκιστρώνονται ευκολότερα σε αρματωσιά με δύο ή και τρία αγκίστρια από ότι σε μονάγκιστρα. Αρκεί να μην έχει πολλά σκαλώματα από σαβούρα ο τόπος.

Στις φυκιάδες είναι απείρως καλύτερα επειδή κρατούν τα αγκίστρια μακριά από τα φύκια. Στα βραχοτόπια είναι πολύ πιθανόν τα πάνω αγκίστρια να προσελκύσουν κακαρέλους και σκαθάρια και σπανιότερα σαργούς. Στις αμμούδες είναι πιο προκλητικές αρματωσιές για μουρμούρες.

Σαν αυτή την αρματωσιά με συρόμενο διπλάρι. Με τριχιά πάνω – κάτω είναι η καλύτερή μου για κοντινά πετάματα το βράδυ με κάλμα και φεγγάρι από αμμουδερή ακτή. Αν τύχει και ξημερώσω στον Ποταμό αλλάζω το πάνω αγκίστρι από λεπτό και μακρύλαιμο με τριχιά σε στραβό παπαγαλέ με τσουτσούνι, ειδάλλως χάνω τις πρωινές τσιπούρες.

Το πάνω αγκίστρι μπορεί να δεθεί με πολλούς τρόπους και με διάφορα εξαρτήματα αλλά το δένω συνήθως με αυτό τον απλό κόμπο που φαίνεται στο πλάι του σχεδίου. Φροντίζω μόνο όταν τραβώ να σφίξει να είναι ακριβώς ίδιες οι σπείρες μάνας και παράμαλλου και το αγκίστρι να βλέπει προς τα πάνω.  

Όταν τα ψάρια είναι πιο ανοιχτά και έχει μεικτό βυθό χρειάζομαι αρματωσιά ικανή για

μακρινά πετάγματα και με τα αγκίστρια επάνω. Τότε δένω συνήθως διπλάρια με cascade στριφτάρια.  

Το κλίπ κάτω είναι απαραίτητο και καλύτερα να είναι IMP. Όσο μακρύτερο είναι το πάνω παράμαλλο τόσο πιο κοντά στο βυθό ψαρεύει αλλά αν είμαι στον Ξηροπόταμο τα ξημερώματα το κάνω κοντό. Κυκλοφορούν μεγάλα κοκάλια, λούτσοι και σπανιότερα μικροί κυνηγοί. Κάνω πολύ κέφι μόλις πέφτει η αρματωσιά στο νερό να φεύγει λες και ψαρεύω ζαργάνες με φελλό!!  

Στην περίπτωση που τα ψάρια είναι στ’ ανοιχτά και δεν έχει σκαλώματα, σε ομαλό αμμώδη βυθό δηλαδή, προτιμώ να δένω διπλάρια με ένα πάνω κι ένα κάτω αγκίστρι, με cascade στριφτάρια πάλι και IMP για να μπορώ να τα ρίχνω όσο μακρύτερα γίνεται. Οι ογδόντα πόντοι του κάτω παράμαλλου που δείχνει το σχήμα μπορεί να γίνουν και ένα μέτρο κι αν χρειαστεί και παραπάνω. Στη φωτογραφία το κάτω παράμαλλο είναι ένα κι εξήντα.

Ο κυρίως λόγος που δένω τόσο μακριά παράμαλλα σε αυτήν την αρματωσιά είναι επειδή όταν έχει κάλμα την ξεσέρνω για μερικά μέτρα κάθε λίγο. Χρησιμοποιώντας ένα κατάλληλο μολύβι καθώς η αρματωσιά κάνει θόρυβο και σηκώνει λίγη άμμο προσελκύει ταχύτερα τα ψάρια που είναι διάσπαρτα στον αμμώδη βυθό. Στην φωτογραφία το πάνω αγκίστρι δεν είναι δεμένο με crimp κι έχει ξεσύρει. Δεν μας πειράζει αυτό. Αντιθέτως, αν φάει μεγαλούτσικο ψάρι ίσως να είναι καλύτερα.  

Ακόμη καλύτερα είναι όταν έχει τρία αγκίστρια αυτή η αρματωσιά. Θέλει το χρόνο της για να δεθεί αλλά όταν δεν τρώνε καλά τα ψάρια και είμαστε σε αμμώδη βυθό τα τρία δολώματα είναι πιο ευδιάκριτα και πιο «ορεκτικά» από τα δύο, ιδίως όταν ξεσέρνουμε σιγά – σιγά την αρματωσιά μας.

 

Για να μην λέει ο φίλος μου ο Λάκης ότι δεν γράφω τίποτε για τις πατέντες μου με τα wishbone ορίστε δύο από αυτές. Η μια για τις φυκιάδες, λίγο τροχαλία λίγο wishbone, και η άλλη για το εγγλέζικο με τον τριπλό κόμπο. Αυτή για τις φυκιάδες επινοήθηκε για το σκάφος αλλά δουλεύει και στο casting αρκεί το μολύβι να είναι όμπρα η να έχει risers.

Last but not least, όπως λένε και στο χωριό μου, the flappers. Τα λένε και patter noster αλλά τα ξέρω από παιδί ως διπλάρια. Με τα αγκίστρια πάντα από το βαρίδι και πάνω δουλεύουν σε όλους τους βυθούς και με κάθε καιρό. Τα δένω με πολλούς διαφορετικούς κόμπους κι εξαρτήματα αλλά συνήθως με τους τρόπους του σχήματος. Αριστερά ένα απλό διπλάρι για ομαλούς βυθούς και μακρινά πετάγματα και δεξιά ένα για τα μέρη με σκαλώματα και βράχια. Ο μαλαγρωτής προαιρετικός η όμπρα (temolino, χορευτής) μάλλον υποχρεωτική.     

  

Farewell John Lord

...and save a seat for me on your next gick.

Λαβράκια στα τυφλά

Πήγε λέει η αλεπού στο παζάρι κι ήτανε ημέρα Σάββατο. Πήγα και ‘γώ την περασμένη Παρασκευή, μετά από πέντε μήνες χωρίς ψάρεμα για βραδινό από την ακτή και δεν πήρα φακό…..

Κι ούτε φεγγάρι είχε, ούτε και κανένας άλλος συνάδελφος αψήφησε τον νοτιά. Μόνος σ΄ όλη την παραλία του Ποταμού, μέσ’ την μαυρίλα, με μόνο φως αυτό της καμπίνας του αυτοκινήτου που μόνο μέσ’ την θάλασσα δεν το κατέβασα το καημένο για να βλέπω τουλάχιστον να δολώνω.  

Ας είναι όμως. Είχε και την πλάκα του το πράμα. Να τρέχω πανικόβλητος μεσ’ την μαυρίλα με κόντρα νοτιά δεν το ‘χα ξαναπάθει. Άσε που έφερνα τα ψάρια στα τυφλά ανάμεσα από τα φύκια και τα κύματα που σκάζανε με δύναμη στην παραλία. Κι άμμα ένα λαβράκι δυό κιλά αποφασίσει να κινηθεί παράλληλα με το τελευταίο κύμα και χτυπιέται για να ξαγκιστρωθεί, άντε να το κουμαντάρεις χωρίς να ξεχωρίζεις την πετονιά σου.

Ευτυχώς που το μέρος το ξέρω καλά και πήγα αρκετά νωρίς. Πρόλαβα να στήσω και να αρματώσω τα καλάμια με την άνεσή μου κι έκανα, ως είθιστε, και τρεις παραπάνω  αρματωσιές. Μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει χτύπησε το πρώτο ψάρι και τότε αντιλήφθηκα ότι δεν είχα φακό μαζί μου. Με πιάσανε τα γέλια, κατέβασα το αυτοκίνητο δυό μέτρα πρίν το νερό και συνέχισα ακάθεκτος για τις επόμενες δύο ώρες.    

Επί του τεχνικού μέρους, το ψάρεμα είχε τα τυπικά χαρακτηριστικά του ψαρέματος της ακτής. Πρωταρχικό ρόλο έπαιξαν ο καιρός και ο τόπος. Ο δυνατός νοτιάς ανακάτευε τη θάλασσα προκαλώντας την έντονη κινητικότητα των ψαριών που κυνηγούσαν άφοβα μέσα στα κύματα. Ψάρευα με τηλεσκοπικά surf καλάμια – ό αέρας δεν ήταν και τόσο δυνατός ώστε να χρειάζονται δίσπαστα – εμπρός από ένα νταλιάνι, με ρίψεις σε όλο το μήκος της θάλασσας στην αρχή και συγκεντρωμένες στο πρώτο κύμα στη συνέχεια. Με δύο – τρείς ακροβάτες δολωμένους σε Mustad 1144 νούμερο 2/0 στόχευα το πρώτο (το μακρινότερο) παράλληλο με την ακτή κανάλι που δημιουργείται από τα κύματα, εκεί που κινούνται τα λαβράκια αναζητώντας ότι ξεθάβεται από το βυθό. Το τελευταίο κανάλι, το κοντινότερο στην ακτή, που μπορεί να μην είναι μακρύτερα από 20 μέτρα, είναι συνήθως βαθύτερο και κρατάει περισσότερα ψάρια αλλά σε ‘κείνο τον τόπο είναι γεμάτο με φύκια που φέρνει ο νοτιάς με συνέπεια τα δολώματα να καλύπτονται γρήγορα απ’ τη μαλαστούπα και να μην ψαρεύουν σωστά.        

Με ρίψεις στο πρώτο κύμα, αρματωσιές απλές και δυνατές, διπλάρι με swivel knot και περαστό μονάγκιστρο, βαριά μολύβια που δεν ξεσέρνουν, κοντά παράμαλλα και πολλά σκουλήκια δολωμένα σε μεγάλο αγκίστρι κουλουριαστά και με τις ουρές να παίζουν, το αποτέλεσμα της «τυφλής» βραδιάς ήταν πέντε λαβράκια, επτά κιλά σύνολο.

Μια τσιπούρα κι ένα μπαρμπούνι.

‘Η αλλιώς «ίσα ρε μεγάλε ψαρά» ή καλύτερα «το ψάρεμα δεν είναι θετική επιστήμη κι ούτε έχει κανόνες κι αξιώματα».

Ο λόγος γίνεται για το προηγούμενο ψάρεμά μου, στην Μηχανιώνα της Θεσσαλονίκης, το πρώτο μετά από πολλούς μήνες. Την προηγούμενη Πέμπτη στις 3 του μηνός και πρό σχηματισμού κυβερνήσεως τραβεστί, φόρτωσα ένα μεγάλο πορτ-μπαγάζ καλάμια, έδωσα ένα 50άρικο στον δολωματά και κατέβηκα στο μόλο σχεδόν βέβαιος ότι θα φέρω πίσω πέντε έξι ψαράκια. Η σιγουριά μου βασιζότανε στο ότι το λιμάνι της Μηχανιώνας το ξέρω κάβο – κάβο, το φεγγάρι ήταν καλό και φωτεινό και ο καιρός αίθριος και κάλμα. Με αυτές τις συνθήκες, κάποιους περασμένους Νοέμβριους, διάλεγα για να πάω σπίτι το πολύ έξι από τα ψάρια που έπιανα και δεν υπήρχε περίπτωση να πάρω μαζί μου ψάρι, τσιπούρα ή λαβράκι, κάτω από μισό κιλό.

Αυτή τη φορά ζήλεψα τις δυό λίγδες που έβγαλε ο διπλανός μου το βράδυ και έμενα άψαρος από το απόγευμα της Πέμπτης μέχρι το μεσημέρι της Παρασκευής οπόταν και κατάφερα επιτέλους να πιάσω τα ψαράκια της φωτό και να μην γυρίσω άψαρος και με ηθικό καταρρακωμένο. Ηθικόν δίδαγμα : «Το ψάρεμα δεν είναι θετική επιστήμη κι ούτε έχει κανόνες κι αξιώματα».

Για τη  ιστορία, οι διπλανοί μου είπαν ότι ψάρια είχε την προηγούμενη μέρα και τρώγανε καλύτερα αργά το βράδυ. Η τσιπούρα πιάστηκε με φαραώ στο πάνω αγκίστρι αρματωσιάς με swivel knot και το μπαρμπουνάκι με μαύρο στο κάτω αγκίστρι.

Δόλωμα Τριχιά

Με δόλωμα τριχιά (αμμοσκούληκο) αγκιστρώνουμε σχεδόν όλα τα ψάρια της ακτής. Όχι μόνο μουρμούρες αλλά και τσιπούρες, χιόνες, σπάρους, κακαρέλους, ακόμη και σαργούς και παντελήδες. Στα καλά τα χρόνια έσκαβες λίγο στην άμμο, στην άκρη της παραλίας της Ρέμβης, κι έβγαζες όσα σκουλήκια σου χρειαζότανε για το ψάρεμά σου. Οι παχιές μουρμούρες περιμένανε 20 μέτρα μακρύτερα. Στα ζαβά τα χρόνια σήμερα, πάς στο δολωματά κι αρκείσε να χρυσοπληρώνεις τριχιές τόσο λεπτές που παλιότερα ούτε που θα τις έβαζες στ’ αγκίστρια σου. Ας είναι όμως. Όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε.

Επειδή λοιπόν οι τριχιές που αγοράζουμε είναι πολύ λεπτές πια, όταν θέλουμε να δελεάσουμε τα μεγαλύτερα ψάρια του τόπου και δολώνουμε ολόκληρη την τριχιά χρειάζεται να προσέξουμε ιδιαίτερα πώς θα δολώσουμε. Ο «εισαγόμενος» τρόπος με την βελόνα είναι μια λύση αλλά το σκουλήκι ταλαιπωρείται και ψοφάει σχεδόν αμέσως. Είμαι της άποψης ότι με το χέρι και με λίγη εμπειρία η τριχιά θα περάσει εξίσου εύκολα στο αγκίστρι και στο παράμαλλο και θα είναι πιο ζωντανή. Αρκεί βεβαίως το αγκίστρι να είναι κατάλληλο και ο κόμπος λεπτός και πολύ καλά ξακρισμένος. 

1. Διπλάρι συρόμενο.    2. Αρματωσιά Up and Over.

Στα δικά μου ψαρέματα χρησιμοποιώ σπάνια βελόνα για να δολώσω ολόκληρη τριχιά. Συνήθως δολώνω σε – απαραίτητα – λεπτά αγκίστρια με μακρύ κορμό ανεβάζοντας το μισό περίπου μήκος του σκουληκιού στο παράμαλλο και το υπόλοιπο το «κουλουριάζω» στο λαιμό του αγκιστριού, αφήνοντας λίγη ουρά να παίζει. Κατάλληλα αγκίστρια για τριχιά έχει πολλά αλλά προτιμώ τα Straight Sank της Owner και τα 32813NPBLM της Mustad σε νούμερα από 3 μέχρι 6. Πολύ καλό είναι και το κλασικό 1144 της Mustad Νο 4 και 5 και τα 2άρια και 3άρια Morigen 413R. Προσέχω να μην τρυπήσω το σκουλήκι από το κεφάλι αλλά λίγο χαμηλότερα για να διατηρηθεί πιο ζωντανό και κινητικό. Δολωμένη έτσι κουλουριαστή, η τριχιά είναι πιο «συμπαγές» δόλωμα, ευνοώντας το κάρφωμα, μένει δε περισσότερη ώρα ζωντανή.  

Confused

Ρε συνάδελφοι τι ‘ναι τούτο το κακό? Μας είπαν ότι λεφτά υπάρχουν αλλά εγώ βλέπω καθημερινά ότι δεν υπάρχουν πουθενά, ούτε εκεί που υπήρχαν. Βαριέστησα πιά !!!

I declare my self con(ed)…fused. Οέο.

Εγγλέζικο ή Casting 3

Ψαρότοπων … συνέχεια.

Στον Κάβο Βρασίδα.

Στον Βρασίδα είχα για πρώτη φορά την (φαεινή) ιδέα να ψαρέψω και με casting και με εγγλέζικο ταυτόχρονα. Παλαιότερα ψάρευα μόνο με casting από την νοτιοδυτική άκρη του κάβου και από το πολύ βολικό πλάτωμα που δείχνουν οι χάρτες – παρκάρεις στο πάνω πλάτωμα και έχεις μόνο λίγα μέτρα κατάβασης για να φτάσεις στην ψαρεύτρα. Την πρώτη φορά που δοκίμασα εγγλέζικο σε ‘κείνο το σημείο, οι κακαρέλοι και τα σαργουδάκια που τρώγανε συνεχώς και μεγαλώνανε όσο περνούσε η ώρα, με ενθουσίασαν.

Ακριβώς μπροστά από το πλάτωμα αυτό περνά η ισοβαθής των πέντε μέτρων, είναι πολύ εύκολο να βρεις την αποχή βυθομετρώντας, συγκεντρώνοντας κάμποσα ψαράκια που δεν ψαρεύονται με casting λόγω απόστασης. Με ένα σκληρό εγγλέζικο καλάμι όμως και – επειδή έχει φύκια και βραχάκια – με το αγκίστρι λίγο ψηλότερα από το κανονικό, δολωμένο με μπιγκατίνι ή με κομματάκι φαραώ, παίρνεις ωραία ψάρια όλες τις ώρες. Τα ίδια καλά αποτελέσματα σε ‘κείνη την ψαρεύρτα έχει και το «ελεύθερο».  Δένω, χωρίς παράμαλλο, πάνω στην μάνα ένα μικρό κυκλικό αγκίστρι και – σε ‘κείνο τον τόπο – δολώνω ένα κομμάτι φαραώ και ρίχνω 5 μέτρα μακριά. Χωρίς καθόλου μολύβι και με ανοιχτό το «πικάπ» το αφήνω να πέφτει στο νερό με φυσικότητα. Κλείνω το πικάπ όταν καταλάβω ότι βρήκε πάτο αλλά δεν παίρνω τα μπόσικα  της πετονιάς. Αυτά τα παίρνει το ψαράκι και θεού θέλοντος εγώ παίρνω το ψαράκι. Τις περισσότερες φορές τα πρώτα τσιμπήματα είναι από μικρά ψάρια κι έτσι συνήθως δεν καρφώνω με το πρώτο – έστω και με τον κίνδυνο του βραχώματος – αλλά περιμένω το δυνατότερο τσίμπημα. Εάν έχει κόντρα κύμα και ψαρεύω με ελεύθερο χρησιμοποιώ το πιο σκληρό εγγλέζικο καλάμι που έχω, δένω μεγαλύτερο αγκίστρι και δολώνω μεγάλο κομμάτι φαραώ επειδή υπάρχει περίπτωση να φάνε οι μεγάλοι σαργοί του τόπου.

Αυτά τα μεγαλύτερα ψάρια τα κυνηγώ συνήθως με τα casting εργαλεία που έχω ριγμένα παραμέσα. Ένα καλάμι κοντά, ένα καλάμι μακριά. Ο κάβος Βρασίδας είναι ως επί το πλείστον βραχότοπος κι έτσι για το ψάρεμά του ισχύουν όλα όσα περιγράφονται για το ψάρεμα στα βραχοτόπια. Ο τόπος έχει μπόλικα σκαλώματα κι έτσι θέλει κατάλληλες αρματωσιές και μολύβια risers ή όμπρες (temolino, χορευτές). Τα ψάρια δεν είναι πολλά είναι όμως καλά. Τσιπούρες και μεγάλες τσιπούρες, σαργοί κι ενίοτε ροφόπουλα και στηρόπουλα έχουν φάει στις αρματωσιές μου σε τσουτσούνι ολόκληρο, μεγάλα κομμάτια φαραώ και σαρδέλα φιλέτο. Πριν δέσουμε το ελαστικό νήμα στην σαρδέλα μπορούμε να κρύψουμε ένα κομμάτι φελιζόλ μέσα για να της δώσουμε κάποια θετική πλευστότητα και να προκαλέσουμε περισσότερο τα ψάρια.