Λαβράκια στα τυφλά

Πήγε λέει η αλεπού στο παζάρι κι ήτανε ημέρα Σάββατο. Πήγα και ‘γώ την περασμένη Παρασκευή, μετά από πέντε μήνες χωρίς ψάρεμα για βραδινό από την ακτή και δεν πήρα φακό…..

Κι ούτε φεγγάρι είχε, ούτε και κανένας άλλος συνάδελφος αψήφησε τον νοτιά. Μόνος σ΄ όλη την παραλία του Ποταμού, μέσ’ την μαυρίλα, με μόνο φως αυτό της καμπίνας του αυτοκινήτου που μόνο μέσ’ την θάλασσα δεν το κατέβασα το καημένο για να βλέπω τουλάχιστον να δολώνω.  

Ας είναι όμως. Είχε και την πλάκα του το πράμα. Να τρέχω πανικόβλητος μεσ’ την μαυρίλα με κόντρα νοτιά δεν το ‘χα ξαναπάθει. Άσε που έφερνα τα ψάρια στα τυφλά ανάμεσα από τα φύκια και τα κύματα που σκάζανε με δύναμη στην παραλία. Κι άμμα ένα λαβράκι δυό κιλά αποφασίσει να κινηθεί παράλληλα με το τελευταίο κύμα και χτυπιέται για να ξαγκιστρωθεί, άντε να το κουμαντάρεις χωρίς να ξεχωρίζεις την πετονιά σου.

Ευτυχώς που το μέρος το ξέρω καλά και πήγα αρκετά νωρίς. Πρόλαβα να στήσω και να αρματώσω τα καλάμια με την άνεσή μου κι έκανα, ως είθιστε, και τρεις παραπάνω  αρματωσιές. Μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει χτύπησε το πρώτο ψάρι και τότε αντιλήφθηκα ότι δεν είχα φακό μαζί μου. Με πιάσανε τα γέλια, κατέβασα το αυτοκίνητο δυό μέτρα πρίν το νερό και συνέχισα ακάθεκτος για τις επόμενες δύο ώρες.    

Επί του τεχνικού μέρους, το ψάρεμα είχε τα τυπικά χαρακτηριστικά του ψαρέματος της ακτής. Πρωταρχικό ρόλο έπαιξαν ο καιρός και ο τόπος. Ο δυνατός νοτιάς ανακάτευε τη θάλασσα προκαλώντας την έντονη κινητικότητα των ψαριών που κυνηγούσαν άφοβα μέσα στα κύματα. Ψάρευα με τηλεσκοπικά surf καλάμια – ό αέρας δεν ήταν και τόσο δυνατός ώστε να χρειάζονται δίσπαστα – εμπρός από ένα νταλιάνι, με ρίψεις σε όλο το μήκος της θάλασσας στην αρχή και συγκεντρωμένες στο πρώτο κύμα στη συνέχεια. Με δύο – τρείς ακροβάτες δολωμένους σε Mustad 1144 νούμερο 2/0 στόχευα το πρώτο (το μακρινότερο) παράλληλο με την ακτή κανάλι που δημιουργείται από τα κύματα, εκεί που κινούνται τα λαβράκια αναζητώντας ότι ξεθάβεται από το βυθό. Το τελευταίο κανάλι, το κοντινότερο στην ακτή, που μπορεί να μην είναι μακρύτερα από 20 μέτρα, είναι συνήθως βαθύτερο και κρατάει περισσότερα ψάρια αλλά σε ‘κείνο τον τόπο είναι γεμάτο με φύκια που φέρνει ο νοτιάς με συνέπεια τα δολώματα να καλύπτονται γρήγορα απ’ τη μαλαστούπα και να μην ψαρεύουν σωστά.        

Με ρίψεις στο πρώτο κύμα, αρματωσιές απλές και δυνατές, διπλάρι με swivel knot και περαστό μονάγκιστρο, βαριά μολύβια που δεν ξεσέρνουν, κοντά παράμαλλα και πολλά σκουλήκια δολωμένα σε μεγάλο αγκίστρι κουλουριαστά και με τις ουρές να παίζουν, το αποτέλεσμα της «τυφλής» βραδιάς ήταν πέντε λαβράκια, επτά κιλά σύνολο.

Μια τσιπούρα κι ένα μπαρμπούνι.

‘Η αλλιώς «ίσα ρε μεγάλε ψαρά» ή καλύτερα «το ψάρεμα δεν είναι θετική επιστήμη κι ούτε έχει κανόνες κι αξιώματα».

Ο λόγος γίνεται για το προηγούμενο ψάρεμά μου, στην Μηχανιώνα της Θεσσαλονίκης, το πρώτο μετά από πολλούς μήνες. Την προηγούμενη Πέμπτη στις 3 του μηνός και πρό σχηματισμού κυβερνήσεως τραβεστί, φόρτωσα ένα μεγάλο πορτ-μπαγάζ καλάμια, έδωσα ένα 50άρικο στον δολωματά και κατέβηκα στο μόλο σχεδόν βέβαιος ότι θα φέρω πίσω πέντε έξι ψαράκια. Η σιγουριά μου βασιζότανε στο ότι το λιμάνι της Μηχανιώνας το ξέρω κάβο – κάβο, το φεγγάρι ήταν καλό και φωτεινό και ο καιρός αίθριος και κάλμα. Με αυτές τις συνθήκες, κάποιους περασμένους Νοέμβριους, διάλεγα για να πάω σπίτι το πολύ έξι από τα ψάρια που έπιανα και δεν υπήρχε περίπτωση να πάρω μαζί μου ψάρι, τσιπούρα ή λαβράκι, κάτω από μισό κιλό.

Αυτή τη φορά ζήλεψα τις δυό λίγδες που έβγαλε ο διπλανός μου το βράδυ και έμενα άψαρος από το απόγευμα της Πέμπτης μέχρι το μεσημέρι της Παρασκευής οπόταν και κατάφερα επιτέλους να πιάσω τα ψαράκια της φωτό και να μην γυρίσω άψαρος και με ηθικό καταρρακωμένο. Ηθικόν δίδαγμα : «Το ψάρεμα δεν είναι θετική επιστήμη κι ούτε έχει κανόνες κι αξιώματα».

Για τη  ιστορία, οι διπλανοί μου είπαν ότι ψάρια είχε την προηγούμενη μέρα και τρώγανε καλύτερα αργά το βράδυ. Η τσιπούρα πιάστηκε με φαραώ στο πάνω αγκίστρι αρματωσιάς με swivel knot και το μπαρμπουνάκι με μαύρο στο κάτω αγκίστρι.

Δόλωμα Τριχιά

Με δόλωμα τριχιά (αμμοσκούληκο) αγκιστρώνουμε σχεδόν όλα τα ψάρια της ακτής. Όχι μόνο μουρμούρες αλλά και τσιπούρες, χιόνες, σπάρους, κακαρέλους, ακόμη και σαργούς και παντελήδες. Στα καλά τα χρόνια έσκαβες λίγο στην άμμο, στην άκρη της παραλίας της Ρέμβης, κι έβγαζες όσα σκουλήκια σου χρειαζότανε για το ψάρεμά σου. Οι παχιές μουρμούρες περιμένανε 20 μέτρα μακρύτερα. Στα ζαβά τα χρόνια σήμερα, πάς στο δολωματά κι αρκείσε να χρυσοπληρώνεις τριχιές τόσο λεπτές που παλιότερα ούτε που θα τις έβαζες στ’ αγκίστρια σου. Ας είναι όμως. Όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε.

Επειδή λοιπόν οι τριχιές που αγοράζουμε είναι πολύ λεπτές πια, όταν θέλουμε να δελεάσουμε τα μεγαλύτερα ψάρια του τόπου και δολώνουμε ολόκληρη την τριχιά χρειάζεται να προσέξουμε ιδιαίτερα πώς θα δολώσουμε. Ο «εισαγόμενος» τρόπος με την βελόνα είναι μια λύση αλλά το σκουλήκι ταλαιπωρείται και ψοφάει σχεδόν αμέσως. Είμαι της άποψης ότι με το χέρι και με λίγη εμπειρία η τριχιά θα περάσει εξίσου εύκολα στο αγκίστρι και στο παράμαλλο και θα είναι πιο ζωντανή. Αρκεί βεβαίως το αγκίστρι να είναι κατάλληλο και ο κόμπος λεπτός και πολύ καλά ξακρισμένος. 

1. Διπλάρι συρόμενο.    2. Αρματωσιά Up and Over.

Στα δικά μου ψαρέματα χρησιμοποιώ σπάνια βελόνα για να δολώσω ολόκληρη τριχιά. Συνήθως δολώνω σε – απαραίτητα – λεπτά αγκίστρια με μακρύ κορμό ανεβάζοντας το μισό περίπου μήκος του σκουληκιού στο παράμαλλο και το υπόλοιπο το «κουλουριάζω» στο λαιμό του αγκιστριού, αφήνοντας λίγη ουρά να παίζει. Κατάλληλα αγκίστρια για τριχιά έχει πολλά αλλά προτιμώ τα Straight Sank της Owner και τα 32813NPBLM της Mustad σε νούμερα από 3 μέχρι 6. Πολύ καλό είναι και το κλασικό 1144 της Mustad Νο 4 και 5 και τα 2άρια και 3άρια Morigen 413R. Προσέχω να μην τρυπήσω το σκουλήκι από το κεφάλι αλλά λίγο χαμηλότερα για να διατηρηθεί πιο ζωντανό και κινητικό. Δολωμένη έτσι κουλουριαστή, η τριχιά είναι πιο «συμπαγές» δόλωμα, ευνοώντας το κάρφωμα, μένει δε περισσότερη ώρα ζωντανή.  

Confused

Ρε συνάδελφοι τι ‘ναι τούτο το κακό? Μας είπαν ότι λεφτά υπάρχουν αλλά εγώ βλέπω καθημερινά ότι δεν υπάρχουν πουθενά, ούτε εκεί που υπήρχαν. Βαριέστησα πιά !!!

I declare my self con(ed)…fused. Οέο.

Εγγλέζικο ή Casting 3

Ψαρότοπων … συνέχεια.

Στον Κάβο Βρασίδα.

Στον Βρασίδα είχα για πρώτη φορά την (φαεινή) ιδέα να ψαρέψω και με casting και με εγγλέζικο ταυτόχρονα. Παλαιότερα ψάρευα μόνο με casting από την νοτιοδυτική άκρη του κάβου και από το πολύ βολικό πλάτωμα που δείχνουν οι χάρτες – παρκάρεις στο πάνω πλάτωμα και έχεις μόνο λίγα μέτρα κατάβασης για να φτάσεις στην ψαρεύτρα. Την πρώτη φορά που δοκίμασα εγγλέζικο σε ‘κείνο το σημείο, οι κακαρέλοι και τα σαργουδάκια που τρώγανε συνεχώς και μεγαλώνανε όσο περνούσε η ώρα, με ενθουσίασαν.

Ακριβώς μπροστά από το πλάτωμα αυτό περνά η ισοβαθής των πέντε μέτρων, είναι πολύ εύκολο να βρεις την αποχή βυθομετρώντας, συγκεντρώνοντας κάμποσα ψαράκια που δεν ψαρεύονται με casting λόγω απόστασης. Με ένα σκληρό εγγλέζικο καλάμι όμως και – επειδή έχει φύκια και βραχάκια – με το αγκίστρι λίγο ψηλότερα από το κανονικό, δολωμένο με μπιγκατίνι ή με κομματάκι φαραώ, παίρνεις ωραία ψάρια όλες τις ώρες. Τα ίδια καλά αποτελέσματα σε ‘κείνη την ψαρεύρτα έχει και το «ελεύθερο».  Δένω, χωρίς παράμαλλο, πάνω στην μάνα ένα μικρό κυκλικό αγκίστρι και – σε ‘κείνο τον τόπο – δολώνω ένα κομμάτι φαραώ και ρίχνω 5 μέτρα μακριά. Χωρίς καθόλου μολύβι και με ανοιχτό το «πικάπ» το αφήνω να πέφτει στο νερό με φυσικότητα. Κλείνω το πικάπ όταν καταλάβω ότι βρήκε πάτο αλλά δεν παίρνω τα μπόσικα  της πετονιάς. Αυτά τα παίρνει το ψαράκι και θεού θέλοντος εγώ παίρνω το ψαράκι. Τις περισσότερες φορές τα πρώτα τσιμπήματα είναι από μικρά ψάρια κι έτσι συνήθως δεν καρφώνω με το πρώτο – έστω και με τον κίνδυνο του βραχώματος – αλλά περιμένω το δυνατότερο τσίμπημα. Εάν έχει κόντρα κύμα και ψαρεύω με ελεύθερο χρησιμοποιώ το πιο σκληρό εγγλέζικο καλάμι που έχω, δένω μεγαλύτερο αγκίστρι και δολώνω μεγάλο κομμάτι φαραώ επειδή υπάρχει περίπτωση να φάνε οι μεγάλοι σαργοί του τόπου.

Αυτά τα μεγαλύτερα ψάρια τα κυνηγώ συνήθως με τα casting εργαλεία που έχω ριγμένα παραμέσα. Ένα καλάμι κοντά, ένα καλάμι μακριά. Ο κάβος Βρασίδας είναι ως επί το πλείστον βραχότοπος κι έτσι για το ψάρεμά του ισχύουν όλα όσα περιγράφονται για το ψάρεμα στα βραχοτόπια. Ο τόπος έχει μπόλικα σκαλώματα κι έτσι θέλει κατάλληλες αρματωσιές και μολύβια risers ή όμπρες (temolino, χορευτές). Τα ψάρια δεν είναι πολλά είναι όμως καλά. Τσιπούρες και μεγάλες τσιπούρες, σαργοί κι ενίοτε ροφόπουλα και στηρόπουλα έχουν φάει στις αρματωσιές μου σε τσουτσούνι ολόκληρο, μεγάλα κομμάτια φαραώ και σαρδέλα φιλέτο. Πριν δέσουμε το ελαστικό νήμα στην σαρδέλα μπορούμε να κρύψουμε ένα κομμάτι φελιζόλ μέσα για να της δώσουμε κάποια θετική πλευστότητα και να προκαλέσουμε περισσότερο τα ψάρια.      

Εγγλέζικο ή Casting 2

Ψαρότοποι στην Χαλκιδική … συνέχεια.

Το λιμάνι της Ιερισσού είναι γνωστό στους περισσότερους Βορειοελλαδίτες ερασιτέχνες. Οι πιο πολλοί το ψαρεύουν για τα γοφάρια και τα λαβράκια του. Εγώ προτιμώ τους «σπάροι τηγανητοί» από το μικρό μόλο και τα μελανούρια και τους κακαρέλους του εγγλέζικου από την αριστερή γωνία του εξωτερικού λιμενοβραχίονα. Αριστερά από εκείνα τα ιδιαίτερα αφιλόξενα βράχια, όπου πάντα δυσκολεύομαι να στήσω το καρεκλάκι του εγγλέζικου, ρίχνω δύο καλάμια με σαρδέλα σε πολυάγκιστρο 30 – 40 μέτρα μακριά. Μπροστά, από την εξωτερική πλευρά πάντα, ψαρεύω το εγγλέζικο. Με μπασμό του εμπορίου, διπλό ή τριπλό αγκίστρι και δόλωμα γαρίδα ή μπιγκατίνι αγκιστρώνω παχιούς κακαρέλους και μελανούρια, ενίοτε και κάποιο σαργουδάκι. Τα πολυάγκιστρα μου δίνουν σκορπιούς, λαβράκια και γοφάρια στον καιρό τους.       

Συνεχίζεται …

Εγγλέζικο ή Casting ?

Είναι ένα δίλλημα κοινό ανάμεσα σε πολλούς συναδέλφους. Το εγγλέζικο και άλλες τεχνικές του coarce fishing έχουν μεγάλη απήχηση στο εξωτερικό, ενώ στην Ελλάδα ολοένα και περισσότεροι ερασιτέχνες αναζητούν τα μυστικά τους. Δικαιολογημένα μάλλον, επειδή αν και το εγγλέζικο υποτίθεται ότι δεν απευθύνεται στα «μεγάλα ψάρια» που μάθαμε όλοι να κυνηγάμε – τρομάρα μας – είναι πολλές οι συγκινήσεις που μπορεί να μας χαρίσει.

Πλέον της αμεσότητας με τα ψάρια και τις συμπεριφορές τους – κάτι που εμένα προσωπικά μου λείπει όταν ψαρεύω με casting και ιδίως με χοντρό καιρό – το να σηκώσεις ένα μελανούρι 300 γραμμάρια με 14άρι παράμαλλο ή ένα μισόκιλο σαργό με 16άρι βάζει σε δοκιμασία κάθε ψαρευτική σου δεινότητα και αυτοπεποίθηση. Εκτός τούτου βρίσκω τα εργαλεία του εγγλέζικου ευχάριστα λεπτά και ελαφριά σε σχέση με τις γκουμούτσες του casting και του surf casting. Στα δικά μου ψαρέματα, μολονότι έχω διαβεί τον Ρουβικώνα πάνοπλος με καλάμια σκληρά σαν ξύλα και μουλινέ τέρατα, προσπαθώ όποτε είναι δυνατόν να ψαρεύω με όσο πιο  λεπτά εργαλεία μπορώ. Όταν ξεκίνησα να ψαρεύω είχα μόνο μια απλή πετονιά στο χέρι, αρματωμένη με ένα «μολυβάκι φακής» κι ένα «αγκιστράκι μύγας». Σήμερα προσπαθώ να ψαρεύω με τα ίδια εργαλεία όποτε μπορώ. Αν μη τι άλλο επειδή πολλές φορές μόνο ανάλογα απλές κι απέριττες αρματωσιές μου δίνουν ψάρια. Κι επειδή από πληθωρικότητα καλά πάω, έχω πάντα κι ένα-δυό καλάμια casting ριγμένα παραμέσα. Συνεπώς στο δίλλημα Εγγλέζικο ή Casting προσωπικά απαντώ και τα δύο. Βεβαίως, όταν λέμε ότι ψαρεύουμε και με εγγλέζικο και με casting στην ουσία ψαρεύουμε κυρίως με εγγλέζικο και τα μεγάλα καλάμια είναι παράμερα και ψαρεύουν μόνα τους.         

Δυστυχώς όμως όχι πάντα και σίγουρα όχι παντού. Ο τόπος θα καθορίσει εάν μπορούμε να ψαρέψουμε – με επιτυχία – ταυτόχρονα και με τις δυο αυτές τεχνικές. Όπως ακριβώς ισχύει σε όλα τα ψαρέματά μας, ο τόπος με τα ψάρια που κρατάει και τις ιδιαιτερότητες της μορφολογίας του είναι ο πιο σημαντικός παράγων που χρειάζεται να λάβουμε υπόψη μας.

Για παράδειγμα, δεν κερδίζει σε μια ομαλή αμμουδερή ακτή να ψαρέψουμε στα κοντά με εγγλέζικο επειδή το πιθανότερο είναι να αγκιστρώνουμε μόνο μικρά ψαράκια ενώ λίγο μακρύτερα μπορεί να πιάσουμε μεγαλύτερα. Επίσης στα λιμάνια με το πλήθος των ειδών που συχνά υπάρχουν δύσκολα θα μπορέσουμε να πιάσουμε ψάρια αν δοκιμάσουμε και τις δύο τεχνικές μαζί. Σε περίπτωση που τα ψάρια τρώνε θα καταντήσουμε τιραλόμες και θα χάσουμε και του εγγλέζικου τα ψάρια και του casting.

Υπάρχουν όμως ορισμένοι τόποι που λόγω της μορφολογίας τους και των ψαριών που κρατάνε είναι κατάλληλοι για ένα ανάλογο «διπρόσωπο» ψάρεμα.

Ψαρότοποι στην Χαλκιδική.

Από τους αγαπημένους μου είναι ο Ξηροπόταμος στην Χαλκιδική. Εκτός από τους ζεστούς μήνες του καλοκαιριού οπόταν μαζεύει τη σάρα και τη μάρα, (ελεύθερους κατασκηνωτές κι άναυτους ερασιτέχνες με κάθε λογής βαρκούλες που ρίχνουν τα παραγάδια τους κυριολεκτικά ο ένας πάνω από τον άλλον), είναι πολύ ήσυχος τόπος και η μορφολογία του βυθού είναι τέτοια που κρατάει καλά ψάρια και ρηχά και βαθιά. 

Το σημάδι μου είναι δεξιά του οικισμού, προς το Δεβελίκι δηλαδή, 650 μέτρα μετά το τελευταίο σπίτι. Ο βυθός κοντά έχει βραχάκια, πλάκες κι άμμο και μακρύτερα διάσπαρτες ποσειδωνίες και αμμόπλακες. Παρκάρουμε πάνω από την παραλία, σ’ ένα βολικό κοίλωμα που κάνει ένα παλιός … ξηροπόταμος στα δεξιά του χωματόδρομου και ψαρεύουμε ακριβώς από κάτω. Μπροστά μας έχει μικρά ξενέρια και διάσπαρτα βραχάκια. Εκεί πέφτει το εγγλέζικο, περίπου στα είκοσι μέτρα από την ακτή. Δεξιά ή αριστερά ρίχνουμε τα μεγάλα καλάμια όσο πιο μακριά μπορούμε. Για το εγγλέζικο μπασμώνουμε με σπασμένα μύδια ή μπασμό του εμπορίου ή και τα δύο μαζί, ανακατεμένα. Δολώνουμε τριχιά ή μπιγκατίνι κι αγκιστρώνουμε μουρμούρες, σαργουδάκια και τσιπούρες. Βράδια Οκτωβρίου, με φεγγάρι και κάλμα, με ολόκληρη τριχιά δολωμένη σε Mustad 32813NPBLM νούμερο 6 ή 8, κάνω τις καλύτερες ψαριές σε ‘κείνο τον τόπο.    

Τα casting εργαλεία μας δεν χρειάζεται να είναι πολύ σκληρά επειδή δεν βγάζει πολύ κύμα σε κείνη τη μεριά ο Ξηροπόταμος. Το σημαντικό είναι να μπορούν να στείλουν τις αρματωσιές μας 120 μέτρα και μακρύτερα από την ακτή, εκεί όπου το βάθος είναι 7 – 8 μέτρα. Αν δεν κάνει 2 – 3 δευτερόλεπτα να πατώσει το βαρίδι έχουμε ρίξει πιο ρηχά από ότι θα θέλαμε. Εάν πέφτουμε σε πυκνές ποσειδωνίες μετακινούμαστε πιο αριστερά.

Με δόλωμα τσουτσούνι ολόκληρο ή σε μεγάλα κομμάτια, φαραώ, σαρδέλα φιλέτο και πορφύρες, τα ψάρια που περιμένουμε είναι τσιπούρες, σαργοί, συναγριδόπουλα και μεγάλες δράκαινες. 

Συνεχίζεται...